Je winkelwagen is momenteel leeg!
De Nieuwetijdswinkel Ananda is weer terug in Haarlem. Zolang als wij hier wonen, was er in de Gierstraat een nieuwetijdswinkel. Totdat niemand na 25 jaar de winkel over wilde nemen. Maar al een tijdje viel het mij op dat Ananda in de Kleine Houtstraat weer verschenen was en wel op nr. 36. Ik besloot dit keer af te stappen om te kijken of het echt waar was. En inderdaad, het is niet te geloven. En er lijkt wel meer ruimte gekomen te zijn. Tot mijn verrassing stond tussen verschillende bladen ook Zenit te koop, het maandblad voor weer- en sterrenkunde. Is dat ook een spiritueel blad? Nee, een wetenschappelijk. Vandaar dat niemand het op die locatie koopt. Want in de sterrenkunde zijn wetenschap en spiritualiteit van elkaar losgekoppeld. Daarbij komt dat de huidige kosmologie op wankele denkbeelden is gebaseerd.
Ik kreeg Zenit zo mee, omdat het om een verouderd nummer ging. Op pagina 4 stond de allereerste foto van een zwart gat afgebeeld. En in het katern ‘veranderlijke sterren’ werd ruime aandacht besteed aan een ster die we op het noordelijk halfrond niet kunnen zien en Èta Carinae heet. De Griekse letter èta betekent dat de ster qua lichtsterkte aan de hemel in het sterrenbeeld Carina op de zevende plaats komt. Carina betekent ‘kiel’. Het gaat om de kiel van het schip waarmee de Argonauten op zoek gingen naar het gulden vlies.
Èta Carinae is een zeer zware dubbelster die in de negentiende eeuw een gigantische uitbarsting van licht vertoonde en enige tijd de op een na helderste ster aan de hemel was. Om de ster is via een telescoop een nevel zichtbaar die uit twee lobben bestaat en op een mensje lijkt. Hij wordt daarom de Homunculusnevel genoemd. Sterrenkundigen doen hun best om het vreemde gedrag van Èta Carinae te kunnen verklaren. De Homunculusnevel zou hebben kunnen ontstaan toen een derde ster met een van de twee dubbelsterren versmolt.

Klopt het allemaal wat sterrenkundigen beweren? Als kind geloofde ik dat Albert Einstein de vergelijkingen had ontdekt waaraan de kosmos gehoorzaamde. Maar toen ik op mijn achttiende de psychologie van Jung leerde kennen, begon ik daaraan te twijfelen. Jung had in Psychologie und Alchemie dromen van een neurotische natuurwetenschapper gepubliceerd. Onder die dromen bevond zich ook een visioen dat op tijd en op de kosmos betrekking had. Tijd bleek op een kosmisch ritme gebaseerd te zijn dat in de algemene relativiteitstheorie van Einstein ontbrak. Op mijn 36e had ik achterhaald dat de neurotische natuurwetenschapper Wolfgang Pauli heette. Ik reisde in september 1989 naar het wetenschapshistorisch archief van de Eidgenösssische Technische Hochschule in Zürich om dromen van Pauli te achterhalen die in brieven zouden staan die nog niet waren uitgegeven.
Uit die dromen bleek dat de kwantumfysica onvolledig was en aangevuld diende te worden met een fysica die tegelijk dieptepsychologie was. Waar het om draaide was dat de wereld niet langs wiskundige weg gekend kon worden. Want de wereld was gebaseerd op synchroniciteit, op zinvolle afstemming van de delen op het geheel. Dat legde een Chinese dame aan Pauli uit in een actieve imaginatie die de Pianoles heet. Deze dame was in zijn dromen verschenen om hem naar het geheim van de kosmos te leiden. In de Pianoles uit oktober 1953 ging Pauli een dialoog met haar aan. Daarbij schonk zij hem een ring die voor het tijdloze en het heilige huwelijk stond. Hieraan kon ik zien dat je de wereld om je heen alleen maar dieper leert kennen, als je jezelf dieper leert kennen. Pauli hanteerde tot dat moment een visie op hemzelf die sterk op lineaire tijd was gebaseerd. Hij zag alles in termen van verleden, heden en toekomst. Nu was hij eraan toe om het tijdloze te leren kennen dat in feite ook in de kwantumfysica centraal stond.
In de tijd dat ik de nieuwe dromen van Pauli bestudeerde kregen mijn partner Inge en ik een dochter die tien jaar later de diagnose PDD-NOS zou krijgen. Dat wil zeggen dat zij een ontwikkelingsstoornis zou hebben uit het autistische spectrum zonder dat dat nader gespecificeerd kon worden. Anders dan Pauli leefde zij in een wereld zonder veel tijdsbesef. Zodoende was het altijd lastig om haar op tijd naar de middelbare school te laten fietsen. Hetzelfde gold voor gitaarles. Ze begreep niet dat bussen op tijd reden en dat ook de gitaarles op een bepaald tijdstip begon. Omdat je toch enig tijdsbesef dient te hebben om het eindexamen VWO te halen, ben ik onze dochter aan de hand van wiskundige opgaven gaan trainen in de lineaire wereld van tijd en logica. Uitleggen hoe die wereld in elkaar zit had geen zin. Zo merkte zij over wiskunde op: ‘Ik denk niet na, ik doe na.’
In die tijd nam ik aan dat de linkerhersenhelft verantwoordelijk is voor ons besef van tijd en dat de rechterhersenhelft op het geheel betrokken is en niet met het concept van tijd werkt. Pas onlangs kwam ik te weten dat ook onderzoekers naar de aard van het autisme hierop uitgekomen zijn. Biopsycholoog Martine Delfos werkt met een hypothese die al in 1984 door N. Geschwind en P.O. Behan is opgesteld. Onder invloed van testosteron tijdens de ontwikkeling van de foetus in de baarmoeder zou er een remming van de linkerhersenhelft optreden bij gelijktijdige stimulering van de rechterhersenhelft. Delfos heeft dit tot uitgangspunt genomen van haar benadering van autisme en in Een vreemde wereld legt zij uit dat gebrek aan tijdsbesef een van de kenmerken van autisme is. Autisme is in haar ogen geen stoornis, maar een manier van zijn die naast bepaalde handicaps in taalvaardigheid en bewustzijn ook bijzondere mogelijkheden biedt op cognitief vlak, omdat er een versnelde ontwikkeling van de rechterhersenhelft optreedt.

Na het behalen van haar VWO-diploma hoefden we onze dochter op cognitief gebied niet meer te helpen, enkel op sociaal gebied. Ze sloot cum laude haar HBO-studie informatica af en voltooide een jaar later aan de Universiteit van Amsterdam een masteropleiding in internet security. Haar type van bewustzijn ben ik kwantumbewustzijn gaan noemen, omdat dit de term is die de engel Kryon gebruikt om autisme te typeren. Kryon geeft boodschappen door via het medium Lee Carroll. Kwantumbewustzijn is in zijn visie een niet-lineair bewustzijn verbonden met mededogen.
In feite is dit bewustzijn in iedereen aanwezig. Maar het ontbreekt in de natuurkunde. Want in dat vakgebied wordt het belang van bewustzijn voor het kennen van de wereld nog onvoldoende beseft. Dat wreekt zich vooral in de kosmologie die sterk doordrongen is van lineair tijdsbesef. Volgens natuur- en sterrenkundigen is ons universum zo’n 13,7 miljard jaar geleden uit een punt van oneindige dichtheid (een singulariteit) ontstaan. Dit wordt de oerknal genoemd. Daarna is het heelal in de tijd geëvolueerd tot wat we tegenwoordig via telescopen om ons heen waarnemen. Maar die telescopen kijken vanwege de eindige lichtsnelheid terug in de tijd. Als we naar het centrum van de Melkweg kijken, zien wij dit mysterieuze door stofwolken omgeven gebied aan de hemel zoals het er zo’n 26000 jaar geleden uitzag.
Maar wat we verder zien en beleven wordt grotendeels bepaald door het perspectief dat we innemen. Aan het begin van de achttiende eeuw is er in ons wereldbeeld een breuk opgetreden tussen het geocentrische wereldbeeld uit de late Middeleeuwen en het heliocentrische wereldbeeld van de natuurkunde. De Aarde werd niet langer als het middelpunt van het universum beschouwd en de planeten bleken om de Zon te draaien. Dat was in wereldbeschouwelijk oogpunt een enorme schok, maar we staan met onze voeten nog steeds op aarde.
Als we onze horoscoop willen weten, dient die berekend te worden vanuit de plaats en de tijd waar we geboren zijn. Als we mee willen genieten van een zonsverduistering, dan gaat het er wel om waar zo’n verduistering op aarde zichtbaar is. Er is wat dat betreft niets mis met het geocentrisch perspectief. Maureen Roberts is een Keltische sjamane die in Australië in de buurt van Adelaide woont. Zij kan anders dan wij hier in Nederland het sterrenbeeld Carina zien. En waarom zou zij zich erom bekommeren dat zij licht ziet dat vele jaren terug is uitgezonden? De betovering vindt in het hier en nu plaats en tijd heeft bij haar vooral met de Aarde te maken. We leven volgens haar in het elfde tijdperk van Gaia.

Ik heb Roberts via internet leren kennen, omdat zij een Jungiaanse analyse van Nevelen van Avalon op haar website had gezet. Ze bleek visioenen te hebben van de Graal en dromen waarin zij sterrenkinderen vanuit de kosmos naar de Aarde moest loodsen. In oktober 2015 begon Roberts mij boodschappen toe te sturen die zij bij bepaalde maanstanden van ‘oude sterrenzaaiers’ ontvangen had. Volgens deze boodschappen vormt het elfde tijdperk een kritisch moment in de wereldgeschiedenis: ‘Aan het eind van deze tijd van escalerende crises verstikten schadelijke dampen de lucht en sijpelden vergiften in rivieren en zeeën die eens schoon waren. De ene kosmische ziel was vergeten en verdween in een diep geheugen te midden van een kakofonie aan oorlogen en scheiding brengende woorden.’
Aanvankelijk heette het manuscript van Roberts ‘De wedergeboorte van het kosmische kind: wijsheid van de oude sterrenzaaiers uit het elfde tijdperk.’ Het kosmische kind is het kind van de wereldziel. Bij Pauli gaat het om het infans solaris, het zonnekind dat in ons zonnestelsel uit licht en duisternis wordt geboren. Omdat onze zon een gewone ster is, zou je je kunnen voorstellen dat er ook sterrenkinderen zijn: ‘Terwijl Gaia spartelde en zich inspande om haar fragiele levensweb intact te houden, zonden de sterrenzaaiers in de elfde era van Gaia de sterrenkinderen en cirkelmakers om de Aarde te helpen haar verloren gegane gezondheid en harmonie te herstellen.’ De cirkelmakers zijn degenen die iedere zomer graancirkels op akkervelden aanleggen om ons bewustzijn te doen ontwaken.
Op 12 oktober 2015 ontving Maureen rond Nieuwe Maan een boodschap over het loslaten van oude patronen en het omarmen van nieuw leven. Sterrenkinderen zouden uitzien naar ouders die hen in hun hart zouden willen sluiten. Het eerste sterrenkind dat zich meldde was van de dubbelster Èta Carinae afkomstig. Het kind merkte op dat de twee sterren door een toevallig, ernstig gebrek aan balans van materie en energie eonen lang tevergeefs geprobeerd hadden om een harmonieuze cirkelbeweging om elkaar heen te herstellen. Sterrenkundigen gaan er vanuit dat een van de partners binnenkort als een supernova zou kunnen ontploffen.
Het sterrenkind gaf aan waarom het naar ons zonnestelsel was toegekomen: ‘De twee sterren ondergaan een catastrofale uitzending van ruwe creatieve energie die gevaar oplevert voor de werelden die hen omgeven. Toch zal uit deze heftige uitbarstingen van licht te zijner tijd de geboorte van nieuwe sterren en nieuwe werelden vol leven voortkomen. De sterren zijn, ondanks hun veeleisend lot, belangeloos bezorgd om de veiligheid van hun naburige werelden en raden allen die daartoe de mogelijkheid hebben dringend aan weg te gaan. Vele nieuw ontstane sterrenkinderen hebben zich vanuit hier naar andere, verre oorden gewaagd. Maar via mijn ontwaakt gevoel voor jullie voel ik mij tot jullie wereld aangetrokken en zal ik naar jullie toekomen om een rustig toevluchtsoord te zoeken zoals een oude ziel die ervoor klaar is om opnieuw geboren te worden en ernaar verlangt om anderen te dienen.’

Dit is natuurlijk geen sterrenkunde meer, maar een van de wegen voor de mensheid om met stellair bewustzijn in contact te komen. Daarbij gaat het ook om een nieuwe kosmologie waarin wetenschap en spiritualiteit weer verenigd zijn. Zo gaat de boodschap van 5 oktober 2015 over het licht van een nieuw begrijpen: ‘In het rijk van puur zijn reiken de sterrenkinderen als één familie elkaar de hand en omcirkelen de wereld met het licht van waar begrip dat bescheiden vanaf de aarde omhoogkijkt met ontzag, eerbied, verwondering en nederigheid. Dit is de alomvattende kennis die jullie zal leren om materie en ziel, empathie en kennis, wetenschap en spiritualiteit te herenigen, want op hun mooist waren zij Eén en zullen dat weer zijn.’
Roberts is ook geïnteresseerd in graancirkels die voor haar eveneens boodschappen uit de kosmos vormen. Wat cirkelmakers en sterrenkinderen ons zouden kunnen leren is precies datgene wat nu in de kosmologie ontbreekt. In een van de boodschappen die Roberts heeft ontvangen wordt naar Jung verwezen: ‘De sterrenkinderen zullen jullie helpen om bescheiden omhoog te kijken en je te verheugen in een nieuwe wetenschap gebaseerd op liefde, een wetenschap die alle kinderen van de kosmos in één kosmische ziel weeft. De cirkelmakers werken met de sterrenkinderen samen om de zin en betekenis van wetenschap te transmuteren en op één lijn te brengen met wat een van jullie wijzen synchroniciteit noemde, de grondslag van alle zinvolle heelheid, coïncidentie en gemeenschap binnenin jullie en tussen alle wezens van de kosmos.’
Herbert van Erkelens
Maureen Roberts, “Soul Among the Stars: A New Mythology of the Cosmos as Love.”