Nieuwsbrief 37

Een onbekend heelal

Het viel nog niet mee om een nieuwe start in mijn leven te maken. Maar ik was voor de reis naar Wit-Rusland tot het punt gekomen waarop Thoth, de Egyptische god van de wijsheid, uitlegde dat hij de Meester van tijd was en dat tijd in zijn opvatting niet gedefinieerd worden door data of markeringen of lineaire percepties. Vervolgens kreeg ik via internet nieuwe contacten die mij inspireerden voor mijzelf te gaan uitzoeken wat de implicaties van de zienswijze van Thoth waren. Ik kwam tot de conclusie dat we in toenemende mate de werelden gaan verkennen die voorbij lineaire tijd liggen. Ook beleven we het ontwaken van het goddelijk vrouwelijke.

Het meest opmerkelijke hieraan is dat de moderne fysica in een ernstige crisis zal raken en dat het bijbelse godsbeeld plaats zal moeten maken voor een bewustzijn dat geen schepper is, maar wel intiem met scheppen verbonden is. Ik zie die ontwikkeling helder voor mij. Maar als ik ga opschrijven hoe ik tot die conclusie gekomen ben, ben ik verbaasd dat ik toch een flink aantal hoofdstukken nodig heb. Vanzelfsprekend is het blijkbaar niet.

Het gemakkelijkst is het om de crisis in de natuurkunde aan te duiden. De Large Hadron Collider in CERN werkt perfect, maar heeft nog geen meetresultaten opgeleverd waardoor het standaardmodel van elementaire deeltjes herzien zou moeten worden. En daar is wel het wachten op, omdat de kans groot is dat we zonder nieuwe deeltjes niet begrijpen hoe het heelal in elkaar zit. Om de algemene relativiteitstheorie van Einstein overeind te houden, zijn grote hoeveelheden donkere materie en donkere energie nodig. Stuart Clark merkt hierover op in The Unknown Universe:

‘Er zijn maar twee mogelijkheden. Of donkere materie en energie zijn reëel en er bestaan grote reservoirs aan materie en energie die erop wachten ontdekt te worden. Of we dienen de fundamentele fysica nog eens goed te overdenken. In beide gevallen leven we in een onbekend universum.’

De diepere reden voor de verwarring is, denk ik, het vasthouden aan de lineaire tijd. Wij hebben één hersenhelft die in lineaire tijd gelooft en alles ordent naar verleden, heden en toekomst. Onze rechterhersenhelft leeft in het hier en nu en kent geen tijd. Bij het onderzoek naar de geheimen van het heelal luisteren natuurkundigen teveel naar de linkerhersenhelft die een verhaal in elkaar heeft gezet met een oerknal aan het begin en een daaropvolgende evolutie in de tijd. Ze vergeten naar de rechterkant van hun brein te luisteren. Misschien is er wel niet-lineaire of fractale tijd in het heelal. Tijd kan ook een illusie zijn.

Robbert Dijkgraaf vermoedt dat wij ‘the mind of the universe’ zijn. Maar hoe kan hij dat weten als het heelal nog een grote onbekende is? In De Taal van Graancirkels van Judith Moore en Johan Keijser heb ik gelezen hoe we op het verkeerde been zijn gezet. Bepaalde groeperingen hebben er werk van gemaakt om de Moedergod te ontkennen. Toen bleef er alleen een Vadergod over die tamelijk wispelturig was. Door de ontkenning van het vrouwelijk aspect van God zouden we het eigenlijke hart van de schepping ontkend hebben.

Dit staat uitgelegd in appendix B van De Taal van Graancirkels. Appendix A is in het Engels te vinden in Crop Circles Revealed van Judith Moore en Barbara Lamb. Johan Keijser was de uitgever van De Taal van Graancirkels. Na zijn overlijden in september 2009 is zijn boek uit de handel genomen. Appendix B verdween daarmee van het toneel. Zodoende zal ik het dan maar zelf blijven herhalen: het heelal heeft niet alleen een ‘mind’, een brein, maar ook een hart. En gelukkig wordt dit van diverse kanten bevestigd. Want er bestaat zoiets als de hartslag of de adem van God. En omdat wij naar het beeld van God zijn geschapen, hebben wij zelf ook een kloppend hart. Misschien zijn wij wel ‘the heart of the universe.’

Er is een grote revolutie in de natuurkunde nodig voordat de ware aard van het heelal zichtbaar zal worden. In Crop Circles Revealed wordt aangeduid hoe die revolutie eruit zou kunnen zien. Natuurkundigen ondernemen diverse pogingen om de kwantumfysica te verenigen met de algemene relativiteitstheorie. Het kind van die vereniging heet kwantumgravitatie en dat zou de Heilige Graal van de fysica zijn. Maar in Crop Circles Revealed wordt een ander scenario geschetst. Er is een formule voor de Graal, maar die bestaat uit kwantumfysica en heilige fractale meetkunde.

Fractale meetkunde is iets heel anders dan de meetkunde die je voor de beschrijving van ruimte en tijd nodig hebt. Het gaat bij fractals niet zozeer om ruimte en tijd zelf, maar om meetkundige patronen die zich op verschillende schalen van waarneming herhalen, zowel ruimtelijk als in de tijd. Het is alsof je ineens van een westerse taal met een eindige serie letters overstapt op een oosterse taal met een grote rijkdom aan symbolen.

Bron: fractals.erucolindo3

Dit legt Maria Isabel Binimelis Bassa uit in Fractale meetkunde. Het gaat om een nieuwe kijk op de wereld. Een stap verder gaat de engel Kryon die via Lee Carroll boodschappen aan de mensheid doorgeeft. Kryon is van mening dat we voor een beter begrip van het heelal een wiskunde nodig hebben waarin getallen beïnvloed worden door andere getallen. Het zou een rekenkunde zijn die niet tientallig, maar twaalftallig is. En de nul toegevoegd aan dat twaalftallige stelsel zou geen getal zijn, maar een energie die het potentieel van het NU in zich draagt. Het zou met andere woorden een wiskunde zijn die bij de rechterhersenhelft hoort. En die hebben we blijkbaar nodig voor het heelal.

Omdat de meeste mensen geen boeken over graancirkels in huis hebben, zijn er sf-films die ons alsnog aan het denken zetten. In ‘Arrival’ gaat de taalkundige Louise Banks een communicatie aan met buitenaardse wezens. Ze worden Heptapods genoemd, omdat het getal zeven (‘hepta’) onder meer in hun ledematen is verwerkt waarmee ze als een octopus cirkelvormige inktpatronen op een scherm spuiten. Het tijdbesef van Louise verandert door haar omgang met deze logogrammen die de indrukwekkende aliens als geschreven taal gebruiken.

Ik heb ‘Arrival’ pas onlangs gezien. De film is gebaseerd op de novelle ‘Story of Your Life’ van Ted Chiang. Daarin komt meer fysica voor dan in de film. Louise ontwikkelt haar gave om in de toekomst te kijken via haar toenemend begrip van de taal van de Heptapods. Zij heeft bij deze poging assistentie van Gary Donnelly die als theoretisch fysicus een poging onderneemt te achterhalen in wat voor realiteit de buitenaardse bezoekers leven. In de film heeft hij als Ian Donnelly niet veel te doen, maar het valt hem wel op dat het symbool voor tijd veel door de Heptapods wordt gebruikt. Uiteindelijk merkt Louise op: ‘Tijd is anders in hun beleving, het is niet-lineair.’ Op dat moment herinnerde ik mij dat mijn zoon David tegen mij had gezegd dat de film raakvlakken met mijn werk vertoonde.

Daarom besloot ik ‘non-linear time’ in te typen in de zoekfunctie van mijn laptop. Tot mijn verrassing kwam ik precies bij een transmissie van Judith Moore van 8 augustus 2009 uit. Die transmissie was ik zojuist aan het bewerken. De datum 0808-09 zou het begin zijn van een drie- en een vierjarige cyclus van de Zon. De datum had symbolische betekenis: ‘Zoals jou in het verleden is geïnstrueerd, worden bepaalde lineaire dagen op jullie planeet feitelijk gepland als sleutels via numerologie. Jouw focus op die data ligt bij samenwerking met Creatie en de grotere tijd die niet-lineair is. Dan vloeien lineaire en sferische tijd, kwantumtijd en kosmische tijd in [één] vorm.’

Sferische tijd is niet-lineaire tijd. Echt begrijpen doe ik dat niet. Maar het woord ‘sferisch’ betekent ‘bolvormig’ en dat doet mij denken aan de neiging van mensen met autisme om in alle richtingen tegelijk te willen gaan. Ze zouden moeite hebben om zich aan de lineaire werkelijkheid aan te passen die onze samenleving via drukke agenda’s aan ons oplegt. Sferische tijd zou bevrijdend zijn. We zouden niet meer gebonden zijn aan wat van buitenaf aan ons wordt opgelegd.

Scène uit Arrival: Bron: Paramount.

De novelle van Chiang is gebaseerd op de klassieke fysica en het verschijnsel van licht. Licht zou een weg door de fysische werkelijkheid nemen die de hoeveel tijd om die weg af te leggen minimaal of maximaal maakt. Licht zou daarom weet hebben van waar het in de toekomst zal aankomen. Ook Louise komt steeds meer van de toekomst te weten. De dochter die ze van Ian zal krijgen zal jong sterven. Dit stelt haar voor het dilemma of ze het hele avontuur van het krijgen van een kind wel wil aangaan. Hier begint de film denk ik wel af te wijken van wat in de transmissies van Judith met niet-lineaire tijd wordt aangeduid. Maar veel wordt goed gemaakt door de acteerprestatie van Amy Adams. Zij vertegenwoordigt als ‘Human’ de menselijke soort en zij kiest voor het leven.

Dat is wat mij ontroert. Voor haar is niet-lineaire tijd niet een of andere filosofie. Het gaat om iets dat voor haar verstrekkende consequenties heeft. En dat is wat de verkenning van de werelden voorbij lineaire tijd met zich mee zou kunnen brengen. Bij Robbert Dijkgraaf zie ik toch vooral wetenschappers die denken dat de toekomst bij nog meer technologie zal liggen. Maar als het erom spant en we bezoek vanuit de ruimte krijgen, is het enige wat telt de reactie van ons hart.

Herbert van Erkelens

31 juli 2017

PS. Zodra ik deze nieuwsbrief had voltooid, besloot ik mij weer in Thoth, de god van de wijsheid, te verdiepen. Ook trok ik een Goddess Card, Moeder Maria met de mededeling: ‘Expect a Miracle.’ Daarna duurde het niet lang meer voordat Judith mij een audiofile toestuurde waarin Thoth aan het woord was. Hij sprak over de ascensie van de Aarde die nu begonnen was. Ook kon ik uit zijn woorden opmaken waarom de natuurkundigen het universum niet begrijpen. Wij modderen maar een beetje aan met kwantumfysica en relativiteitstheorie, terwijl het heelal geschapen is door een kracht die boven ons bevattingsvermogen ligt. Wat er nu gaat gebeuren met onze planeet ‘kan alleen begrepen worden via het hart en de ziel.’

---

Reacties

Sonja Postma-Veldheer on 2017-08-04 02:03:26 +0000

Dank je wel Herbert voor je nieuwsbrief. Als je het over tijd hebt, lineaire tijd moet ik je iets vertellen.

Ik was in July de 25ste jarig en nu blijkt dat deze datum in de Maya-cultuur buiten de tijd valt. In hun jaartelling die gebaseerd is op maanden van 28 dagen (Maandagen) valt de 25ste July buiten de tijd.

Deze dag wordt bij de Maya’s en ook in Egypte en een Arabische cultuur gevierd als de dag buiten de tijd. De 26ste wordt dan de eerste dag van het nieuwe jaar!

Ik vond dat een verrassende ontdekking!

Verder heb ik het laatste half jaar ontmoetingsbijeenkomsten gehad bij Corien van Vliet. Zij begeleid meditaties waarbij de thema’s Lemurie, Sirius en de Pleyaden zijn. Zij beschouwt ons leven op aarde als Een en in de meditaties proberen we ons te concentreren op onze voorouders,

Het is voor mij wat moeilijk om uit te leggen, maar wat ik ervaar bij die bijeenkomsten is een sterk gevoel van liefde.

Zij heeft een website Tunkamaya, waarin ze een en ander uitlegt en beschrijft. Ze heeft haar meditaties ook op You Tube gezet.

Ze is landbouwkundig ingenieur en heeft vele jaren in Bolivia gewerkt.

En ze heeft het ook in July gehad over het thema Tijd. Werkt ook met Codes.

Tot zover, misschien kan dit een aanvulling zijn?

Hartelijke groet,

Sonja Veldheer