Je winkelwagen is momenteel leeg!
In _A New Formula for Creation _beschrijft Judith Moore dat zij een keer een visioen had waarbij zij zich in een grote grot bevond en er een diep gevoel van verwondering en ontzag over haar heen kwam. Een grote gehoornde uil groette haar en vertelde haar dat het de Grot van Oorsprongen was. Hij vroeg haar of de mensheid klaar was voor onsterfelijkheid. Daarop sommeerde hij haar in het achterste gedeelte van de grot te kijken. Daar was een reusachtig, spiraalvormig wormgat te zien zoals in de film Contact. In die film schiet de actrice Jodie Forster er doorheen naar een andere werkelijkheid toe. Judith naderde het wormgat, maar de uil hield haar tegen:
‘Het is niet de bedoeling erin te gaan, alleen te kijken.’ Hij wenkte haar naar de opening die in de grot zichtbaar was: ‘Daar zag ik Terra Gaia, Moeder Aarde, het wormgat naderen. De grote gehoornde uil legde mij uit dat de Aarde het wormgat zou binnengaan. Het was een tijdtunnel, een plaats waar tijd zoals we die kennen zou ophouden te bestaan. Hij zei dat de Aarde zou sterven maar dat wij ons daarvan niet bewust zouden zijn omdat het zou plaatsvinden in een ruimte die in zijn woorden “buiten de tijd” zou zijn. Wij zouden ’s ochtends ontwaken en denken dat we nog steeds in dezelfde wereld waren, maar het zou om een nieuwe schepping gaan. Het hologram van de illusie van de derde dimensie zou stabiel blijven en het sterven van de Aarde zou in de derde dimensie niet detecteerbaar zijn.’
Blijkbaar is iets dergelijks met onze planeet gebeurd, want we leven volgens de Lange Telling van de Maya’s in een nieuwe schepping, terwijl toch veel hetzelfde is gebleven. Als er al iets veranderd zou zijn, dan zou het om de gebeurtenissen moeten gaan in een decor dat hetzelfde is gebleven. In A New Formula for Creation merkte Judith in 2006 op dat we het negende octaaf van schepping zouden binnentreden. Dat negende octaaf zou dat van voleinding zijn. De ziel zou de reis naar heelheid kunnen voltooien en de brug van Licht worden tussen de dimensies. In die negende schepping zou er geen obstakel meer zijn voor synchroniciteit, voor zinvol toeval. Het potentieel voor wonderen zou enorm vergroot zijn.
Ruim drie jaar terug heeft Judith een datum genoemd waarop de relatie tussen tijd en synchroniciteit van karakter veranderd zou zijn. Het gaat om 11-10-11 (10 november 2011). Deze datum diende zowel op onze Gregoriaanse cyclus gemarkeerd te worden als in de wiskunde van de Maya’s. Het solaire principe dat die dag centraal stond was dat van de kosmische Christus. De Lange Telling was op die dag in Guatemala uitgekomen bij een datum die binnen de Tzolk’in van 260 dag-energieën verbonden was met 13 Hemelwandelaar. Op 11-10-11 was het alsof twee kalendersystemen via een Möbiusband met elkaar een energetische verbinding aangingen. Er vond daarbij een overgang plaats naar een nieuwe tijdbeleving. De kosmische Christus begon als twaalfde Zon samen met elf andere Zonnen aan een dans die het verenigd veld inluidde. Die dans betekende het einde van de lineaire tijd. Want de twaalfde Zon voerde de hele schepping mee naar het Hart van Creatie:
‘De mantra vandaag is: ik ben hier om te dienen. Ik ben hier om te zegenen. Ik ben hier om lief te hebben… Wij kunnen ons als mensen nu manifesteren vanuit het hart… Het potentieel vanuit dit punt van bewustzijn is oneindig. Jullie worden uitgenodigd om hiermee te dansen in alle vormen die bewustzijn aanneemt in de wetenschap dat deze dag niet over ego manifestatie gaat. Vandaag gaat het over de manifestatie van de goddelijke stroom van harmonische vereniging, goddelijke synchroniciteit. De woorden die bij mij opkomen zijn: dank je om te mogen ZIJN, dank je voor ZIJN, dank je voor ZIJN.’
De dag daarop was het 11-11-11. Onze Zon verspreidde in die ochtend ook het licht van de dertiende Zon, van het Hart van Creatie. Daarom werd die dag in het werk van Judith de epifanie, de verschijning van de 13e Zon genoemd. Het was het begin van ‘de zeven dagen van epifanie.’ De eerste dag viel via de Lange Telling samen met 1 Sjamaan (Tovenaar), de zevende dag met 7 Zon. Opvallend genoeg gaat het bij de periode van 1 Sjamaan tot en met 7 Zon precies om de zeven archetypische krachten met de hoogste frequentie, Die werden door de zeven dagen van epifanie in het zonnetje gezet. We betraden het rijk van de Tovenaar, het rijk van de magie.
Op de zevende dag van epifanie werd ons beloofd dat de engelen van genade naar de aarde zouden komen om ons vriendelijkheid en compassie te leren. De gevallen engelen die ooit naar de aarde waren gekomen om ons te testen hadden hun taak volbracht. Zij hadden het recht gehad om ons een wereld van illusie binnen te voeren en dat was goed gelukt. Maar nu zou de macht van genade zich gaan vermenigvuldigen op aarde. Het licht van de dertiende Zon is een uitnodiging om liefde te vieren op iedere mogelijke wijze:
‘Opent jezelf naar het hart. Laat het hart van Creatie jullie hart vullen. Weent, weent, weent met tranen die jullie vergieten vanwege de ervaring van het openen van de hartchakra van de wereld. Viert liefde. Omarmt de Geliefde. Waarlijk, jullie zijn het bruidsvertrek van het Gouden Jeruzalem binnengegaan.’
Maar wat betekent dat nu in relatie tot het sterven van de Oude Aarde “buiten de tijd”? In Yucatan in Mexico gold 26 juli ten tijde van de hoogtijdagen van Chichen Itza als nieuwjaarsdag. Dat is voor ons een gekke datum, maar er is een strook land in Yucatan waar de Zon op 26 juli precies door het zenit gaat. Wanneer je het jaar in dertien maanden van 28 dagen verdeelt, kom je op 364 dagen uit. Oudejaarsdag 25 juli valt als het ware “buiten de tijd.” Om deze reden ging José Argüelles deze dag wereldwijd promoten als dag buiten de tijd. De cirkelmakers hebben deze dag dit jaar aangegrepen om een echt Maya-motief als graancirkel neer te leggen in de buurt van Barbury Castle. Volgens de meeste commentaren duidt de formatie erop dat de Adelaar is geland.
In het werk van Judith is de Adelaar verbonden met een nieuwe telling, de telling van de nieuwe schepping. Deze telling wordt gegenereerd vanuit de Zon van Creatie, de dertiende Zon, en is verbonden met de overgang van de achtste naar de negende schepping, zoals die in A New Formula for Creation centraal staat. De Adelaar-telling zou ingaan op de eerste dag van de kalender die bij de nieuwe schepping hoort. Maar omdat niet iedereen op dezelfde dag volgens de Adelaar-telling gaat leven, was er voor die dag ook geen precieze datum in de Gregoriaanse tijdrekening aan te geven. Wie er gevoelig voor was, belandde in een ander ritme.
Hierover kreeg Judith in 2009 een bericht door: ‘De macht van de nieuwe galactische tijdbeleving is het ritme dat de Adelaar kalender is genoemd. Het is de eerste kalender van de 2013 tijdbeleving. De solaire straal uit de galactische bron dringt door alle velden en dimensies heen. Het is als een zonnedolk die jullie realiteit doordringt en het centrum van jullie existentie binnentreedt om het punt van binnenkomst te markeren waarop de Adelaar kalender begint. Een Nieuwe Dag is in de maak. Een deel van de mensheid is nog bezig de oude kalender te voltooien. Maar er zijn mensen die in harmonie leven met de Adelaar telling. Jullie zullen een nieuwe goddelijke stroom en ritme ervaren. Diegenen onder jullie die onder de Tijdbeleving van de Adelaar kalender leven, leven in een andere wereld.’ (Zie:
Dat de Adelaar dit jaar is geland zou kunnen betekenen dat die andere beleving van tijd meer en meer een collectieve ervaring aan het worden is. Hier in Nederland hebben we de dag waarop de Adelaar landde trouwens wel opgemerkt. Er zijn op 25 juli in Haarlem 415 bomen omgewaaid en 330 staan er nu scheef. Zelf was ik tijdens de heftige storm die hiervoor verantwoordelijk was in het conferentiecentrum Mennorode waar Maya-oudste Hunbatz Men bepleitte dat onze samenleving zich op kosmische ritmen diende te richten. Dat zie ik in Nederland nog niet één, twee, drie gebeuren. Maar op het Floriadeterrein tussen Haarlem en Hoofddorp is wel een piramide gebouwd die Spotters Hill heet en eigenlijk nergens voor gebruikt wordt. Toch zie ik mij op die plek nog niet met een Maya-hoofdtooi bij zonsopkomst een ritueel verrichten.
Barbury Castle, 25 juli 2015. Foto: Lucy Pringle.
Op 25 juli 2011 kreeg Judith een tekst door die eveneens met de oude Maya-cultuur te maken heeft. Jammer genoeg ben ik er nooit aan toegekomen die transmissie te bewerken. Het was een lange tekst die op ‘de Negen Heren van Licht’ betrekking had en niet eenvoudig te volgen was. Het was ook meer een profetische tekst met zinnen zoals: ‘Nu is de tijd van Galactische Eén. Nu IS de Tijd van Galactische Eén. De zes Zonnen zijn in het Huis van de Negen Heren van Licht en de 2013 Adelaar Telling Kalender is de Tijdbetovering die de wereld regeert.’
Wetenschappers zouden opleven als er Maya-codices met zulke teksten gevonden zouden worden. Maar die codices zijn door de Spanjaarden verbrand. We kennen nu wel de Negen Heren van de Onderwereld, maar niet die van het Licht. Volgens Judith zouden de Negen Heren van Licht in Amerika het tempelraster geschapen hebben dat bedoeld is om via de Zon en het Galactische Centrum de levenskrachtenergie van de Centrale Zon te ontvangen. De Heren voorzagen op een bepaald moment dat de duisternis over de Aarde zou komen en ademden hun galactisch licht in de tempels voordat zij de Aarde verlieten.
Later werd Quetzalcoatl, de Heer van de Dageraad, uit het Huis van de Negen Heren van Licht naar de Aarde gezonden om de tijdbeleving (of tijdbetovering) voor te bereiden die met het einde van de Lange Telling zou ingaan. Quetzalcoatl is de Gevederde Slang en hij zou een reis maken met een bal van licht. In die bal zat het licht dat de Negen Heren van Licht via hun adem aan de Aarde gegeven hadden vóór de komst van de grote duisternis: ‘De veren van de Slang zijn blauw-groen en zijn lichaam strekt zich uit over Schildpadeiland (Amerika) terwijl het kronkelt op ieder van de Galactische Poorten die samen de Adelaar en de Condor heten. Iedere keer dat de Slang kronkelt, is de Bal van Licht in het centrum ervan en de staart van de Slang reikt tot alles, tot de totaliteit van Eenheid. De Aarde draagt de kennis van de locaties waar de Gevederde Slang kronkelde.’
Het gaat hierbij om de centra van de Adelaar en de Condor, om de heilige plekken op Schildpadeiland die druk door spirituele reizigers bezocht worden. Daarmee ontwaakt op deze plekken de oude wijsheid en de kennis van vrede. De adem van de Negen Heren van Licht zou volgens Judith ontwaken wanneer de Galactische 13 Adelaar Telling Kalender de dag van 1 Witte Veer 7 Riet zou hebben bereikt. Het Licht zou terugkeren wanneer de Levensboom zou bloeien: ‘1 Maïsbloem is op die Boom zichtbaar. 1 Maïsbloem bloeit in het hart van de Boom, 1 Witte Veer, 7 Riet. Niets was ooit verloren. Het was simpelweg bedekt door de verduistering van het Huis van de Duistere Heer.’
West Kenneth, 29 juli 2011. Fotograaf: bij mij onbekend.
Na deze fraaie transmissie had Judith het idee dat er wel eens een graanformatie zou kunnen verschijnen die met deze profetie verbonden was. Er waren op 25 juli 2011 verscheidene graanformaties gesignaleerd. Het kan zijn dat die met de profetie van Judith verbonden waren. Maar een echte slang met een bal van licht verscheen vier dagen later. In _Maria Magdalena. Profetes van het levende verbond _heb ik beschreven dat de Oude Aarde in de daarop volgende maand op sterven lag. De ziel van Gaia ontving tegelijkertijd het potentieel voor de Nieuwe Aarde.
In dit verband was er op 14 augustus een uitbarsting van Genesis-energie. Moeder Aarde was eeuwenlang door een diepe duisternis heengegaan, maar ze wist dat het tijd was om de Nieuwe Aarde geboren te laten worden. Zij was de slapende prinses uit het sprookje van Doornroosje. Iedere mythologie die van het ontwaken van het Goddelijk Vrouwelijke sprak had het over de spirit en het bewustzijn van onze planeet. Haar verandering zorgde voor onze verandering en die creëerde op haar beurt het collectieve vermogen van de mensheid om meet te gaan in een proces van ontwaken en ascensie.
Volgens de profetie zou dit ontwaken plaatsvinden in het tijdperk van de Negen Heren van Licht in het zesde Zonnehuis. De vertaling is hier onzeker, omdat het om zes Zonnen of om de zesde Zon zou kunnen gaan. Sean Sands had in die tijd de taak op zich had genomen om alle transmissies van Judith te transcriberen. Maar hij kon denk ik het verschil tussen zes of zesde niet altijd horen. Omdat ik over het zesde Zonnehuis bijzonder weinig informatie heb, zou ik het wel toejuichen als het hier om de zesde Zon gaat. De vogel die door het zesde Zonnehuis vliegt is de Quetzal:
‘Dit is de herinnering aan alles in het verleden en alles in de toekomst, de herinnering die alle macht naar de macht van het Ene leidt en alle waarheid naar de ene stem, naar het hart van Quetzal. De Quetzal vliegt door het Huis van de zesde Zon en draagt deze profetie naar de bron van profetie waaruit hij afkomstig was. Dit is Galactisch Eén, het tijdperk dat met het maïs van Quetzalcoatl was gezaaid met de belofte dat te zijner tijd de formules voor de Tijd der Tijden de weg zouden openen naar 1 Veer, 7 Riet.
Dit is de ultieme kennis die het tijdperk van de Negen Heren van Licht doet ontwaken in het zesde Zonnehuis. 1 Witte Veer, 7 Riet is een formule voor tijd. De kinderen van de dageraad, de kinderen van de Heer van de Dageraad (Quetzalcoatl), dansen op de plaza aangezien het Galactische Hart zich opent om hen te ontvangen. Dit is de profetie van Quetzal Negen, de profetie van de Negen Heren van Licht.’
Judith openbaarde dit allemaal, omdat de oorspronkelijke codices verloren waren gegaan toen de priesters van duisternis de priesters van licht wegjoegen en de tempels van de Negen Heren van Licht in brand staken. Er zou in die duistere tijd nog één codex van de oorspronkelijke negen in tact zijn gebleven. Maar de inhoud van de overige acht is niet verloren gegaan:
‘De negen codices zijn nu hersteld, de negen codices van de Negen Heren van Licht in de zesde Zon, 1 Witte Veer, 7 Riet. En de galactische tijdbewaarders op aarde, degenen van de weg van de Tovenaar, die zullen het weten, want hun hart vertelt hun dat de tijd van 1 Witte Veer nu gekomen is.’ Of ik zo’n galactische tijdbewaarder ben, betwijfel ik. Maar er ligt wel een witte veer bij mij in de tuin en wie weet betekent die veer dat voor mij de doorgang in de tempel van Hunab K’u, van het Galactische Hart, is geopend.
Herbert van Erkelens © augustus 2015