De kromme weg naar innerlijke genezing

Dit (lange) artikel beschrijft de kromme weg die ik heb gevolgd nadat mijn poging om kwantumfysica en Jungiaanse psychologie met elkaar te verenigen inhoudelijk wel, maar maatschappelijk niet was gelukt. Achteraf gezien kwam ik na een diepe crisis meer en meer onder de invloed van de mannelijke en vrouwelijke Christuskracht. Ik leerde ook het twaalfspakige wiel van de Afgezanten van het Licht kennen. Mijn lichaam gaf echter aan dat ik mijn basis in de Jungiaanse psychologie niet mocht verloochenen. Uiteindelijk was het een hele verrassing dat in maart 2011 Maria Magdalena als een wervelwind mijn leven binnenkwam.

In de jaren 1995, ‘96 en ‘97 ging ik door een identiteitscrisis heen, zonder dat zich in mijn dromen duidelijk nieuwe archetypische inhouden presenteerden. Op 20 november 1995 raadpleegde ik de medicijnkaarten van Jamie Sams en David Carson. Het was de tijd van de Vleermuis:

Heilige Vleermuis… vloog naar mij,

vanuit het duister van de grot.

Bespiegelingen uit de baarmoeder,

antwoorden gaf hij.

Geboorte, dood, wedergeboorte,

cycli van het geheel…

Eeuwig durend, net voorbij,

de reis van de ziel.

Heel lang heb ik omgekeerd in het duister gehangen. Gelukkig kreeg ik opnieuw een band met de maatschappelijke werkelijkheid. In oktober 1996 werd ik opgebeld met de vraag of ik freelance voor het weekblad HN-Magazine wilde gaan werken. Ik schreef meteen twee artikelen, één over een joodse visie op het kerstfeest en een ander over de bijna-doodervaringen die toen al door Pim van Lommel werden onderzocht. Het tweede artikel verscheen op 4 januari 1997, de 82^e verjaardag van mijn leermeesteres, de dieptepsychologe Marie-Louise von Franz. Zo werd 1997 voor mij een nieuw begin. Ik werd freelance journalist en ik probeerde tevens de intensieve periode die ik in de dieptepsychologie had doorgebracht te verwerken. Ik had vijf jaar lang de dromen van theoretisch fysicus Wolfgang Pauli bestudeerd. Die dromen had ik gevonden in het wetenschapshistorisch archief van de Eidgenössiche Technische Hochschule in Zürich. Ik had een wereld voorbij de kwantumfysica verkend en tot mijn verrassing bleek niemand op de universiteit daarop te zitten wachten. Dat had ik niet voorzien.

In de jaren dat ik voor HN-Magazine werkte verbreedde ik mijn horizon door een actieve belangstelling voor spiritualiteit. In de zomer van 2001 las ik Afgezanten van het Licht van vredestroubadour James Twyman. Deze had in 1994 twaalf verschillende gebeden over vrede op muziek gezet en een jaar later een oorlogsgebied in voormalig Joegoslavië bezocht. Daar had hij een spirituele groepering ontmoet die in de traditie van de geliefde discipel Johannes leefde en zich inmiddels heeft opgeheven. Zij noemden zich de Afgezanten van het Licht. Zes mannen en zes vrouwen mediteerden voor de wereldvrede rond een twaalfspakig wiel. Twyman aanvaardde de Ene in het midden van het wiel als zijn leermeester. Hij noemde hem Leermeester. Het onderricht van Leermeester vond plaats op een plek die tot Kroatië behoorde, maar door Bosnische Serviërs was bezet en tijdens het verblijf van Twyman door de Kroatiërs werd terugveroverd. De taak van de Afgezanten was de verbreiding van het goddelijk licht in een wereld die zelf niet daartoe in staat was. Aan Twyman legde Leermeester uit: ‘Nu je hier bent, zal je leven nooit meer hetzelfde zijn. Je hebt een hoogst belangrijke opdracht aanvaard, namelijk om het einde van de tijd te verkondigen. Maar het einde van de tijd zal niet komen, zoals de mensen denken, in een ademtocht. De tijd zal eindigen in licht omdat hij in duisternis begon. De tijd zal eindigen als de mensheid de eeuwigheid als haar thuis zal aanvaarden. Dit is waarlijk het allerbelangrijkste moment in de geschiedenis. Het is jouw taak de mensen te helpen de ware betekenis van vrede te begrijpen, opdat ze de liefde kunnen verkiezen boven de angst.’ (p. 102)

Om deze taak te kunnen vervullen leerde Leermeester aan Twyman hoe hij zijn angst kon loslaten zodat hij de wereld met andere ogen kon gaan zien. Verder wees deze erop dat de mensheid op het punt stond voor vrede te kiezen. Maar in de visie van Leermeester was de echte keuze niet die tussen vrede en oorlog, maar die tussen waarheid en illusie. Zo meende hij in een droom van Twyman: ‘Wij nemen geen gewelddadige wereld waar. Zo eenvoudig is het. Wij zien een wereld die leeft met de illusie van geweld, en wij stralen de waarheid uit, een ervaring van vrede die geen tegenstelling heeft. Dat is de keus die de mensheid niet voor zichzelf heeft kunnen maken. Onze missie is niet het brengen van de vrede waar ze niet is, maar de vrede te onthullen waar ze verborgen is.’

Daaraan voegde hij toe: ‘Blijvende vrede zal nooit komen in een wereld die denkt dat ze een keus moet maken tussen vrede en oorlog. De enige keus die je ooit echt maakt is die tussen waarheid en illusie. Als je voor de waarheid kiest, dan ontdek je dat de vrede altijd aanwezig, of jij die aanwezigheid nu waarneemt of niet. Als je voor de illusie kiest, is het alsof je de ogen sluit voor wat zich recht voor je bevindt. En dat is wat het betekent om te ontwaken uit de droom van afzonderlijkheid. Het is als het openen van je ogen. De werkelijkheid werd door je droom nooit in gevaar gebracht. Ze bleef heel en ongewijzigd, terwijl jij je eigen wereld verzon, waarin haat en angst betekenis leken te hebben.’ (pp. 191-192)

Our Lady of the Universe. Door Jacqueline Ripstein.

Is vrede verborgen aanwezig in de wereld? Op 11 september werd ik zoals vele anderen opgeschrikt vanwege de instorting van de Twin Towers en de aanval op het Pentagon. Er was duidelijk iets aan de hand met de wereld en niemand wist in die dagen precies wat. Maar ik voelde dat het er nu om ging voor het vrouwelijke principe te kiezen. Twyman had in die tijd al een tweede boek geschreven en wel over het geheim van de geliefde discipel. Op de achterkant stond een schilderij afgebeeld van ‘Onze Lieve Vrouwe van het Universum’ door Jacqueline Ripstein. Ik besloot het boek te kopen, maar gaf het aan mijn vrouw Inge zodat zij het mij op mijn verjaardag kon geven. Daarop droomde ik aan het eind van oktober: ‘Ik ben met een urn in een vreemd land onderweg met onbekende bestemming. Ik kom aan in een huis waar allemaal gitaren zonder snaren staan. Ik zeg tegen mijn broer: “Weet je wat dat betekent? We zijn in het huis van een vredestroubadour.”’

De droom maakte meteen indruk op mij. De 31^e oktober is de dag van de hervorming en blijkbaar was er in mijn eigen leven een hervorming gaande. Ik had een onbekende bestemming gekregen waarin het huis van een vredestroubadour een belangrijke rol speelde. Een huis kan voor een nieuwe identiteit staan. De droom stimuleerde mij een nieuwe weg in te slaan. Ook het lezen van Het geheim van de geliefde discipel raakte mij. Tywman verhaalt erin van zijn ontmoeting met Moeder Maria die aan hem verschijnt als een aantrekkelijke jonge dame met lang blond haar. Twyman komt haar voor het eerst tegen wanneer hij zich in Belgrado in een studentendemonstratie bevindt. Later gaat hij naar Medjugorje in Kroatië. Het dorpje is bekend vanwege de vele verschijningen van Maria aan zes jonge mensen. Twyman plaatst een vredesmast op een heuvel en hoort ineens voetstappen achter zich. Opnieuw ontmoet hij de vrouw die zichzelf tijdens de demonstratie Maria had genoemd. En dan wordt het hem duidelijk dat zij Moeder Maria is. Hij is overdonderd: ‘Je bent even tastbaar als ik. Je bent volkomen gewoon en anderszins toch weer volkomen goddelijk.’ Maria legt hem daarop uit dat het goddelijke ook juist in het gewone is te vinden: ‘Je vindt God in de gewone dingen, in de glimlach van een kind, in de ogen van iemand die je nog nooit ontmoet hebt, iemand die je aankijkt zonder bang te zijn, wanneer je de deur nog even langer openhoudt, wachtend op iemand die nog naar binnen wil. In die dingen openbaart zich de liefde, zó vind je de poort waar jij naar op zoek bent.’

Verder merkt zij op: ‘Ik ben niet alleen voor jou gekomen, maar voor de hele wereld. Dit is de dageraad van de wereld van vrede en mededogen. Ik ben de Koningin van de Vrede omdat ik die twee kwaliteiten volledig belichaam en jullie hierin kan bijstaan. Je zou kunnen zeggen dat ik het vrouwelijke principe ben. Dit zijn van oudsher vrouwelijke kwaliteiten en het gaat er nu om dat de hele mensheid zich met deze energie gaat verbinden. Ik kan daarin op een bijzondere wijze behulpzaam zijn, maar dat kan alleen wanneer jullie afrekenen met de behoefte om vrede te vinden door middel van strijd. Mededogen, begrip en tolerantie zijn de wegen die tot mij voeren. Dit is de Deur naar de Eeuwigheid waar de mensheid voor staat.’

Verbaasd vraagt Twyman zich af wat dit betekent voor mensen die niet katholiek of christelijk waren. Maria antwoordt: ‘Ik ben niet voorbehouden aan een bepaalde groep of religie. Ik ben er voor de hele wereld, hoewel velen hun eigen manier hebben om zich met mij te verbinden. De vorm is niet van belang, maar de energie wel. Het gaat om de energie die ik met mij meebreng, en daar heeft iedereen toegang toe. Wanneer de mensheid in staat is die verschuiving naar de vrouwelijke energie tot stand te brengen, zal de vrede zich over de hele aarde verspreiden. Maar wanneer jullie vasthouden aan machtsdenken en overheersing, zullen jullie deze ongelooflijke kans mislopen en steeds met elkaar in strijd blijven.’ (pp. 99-102)

De ontmoeting met Maria moet in het begin van 1997 hebben plaatsgevonden. Want Maria zegt op een goed moment: ‘Het zal niet lang meer duren of de hele wereld ziet me langs de hemel snellen met een staart van licht. Als je dat ziet, weet dan dat het moment gekomen is waarop alles waarover ik gesproken heb te gebeuren staat.’ De komeet Hale-Bopp was vooral in het voorjaar van 1997 prachtig te zien. Toch heb ik toen niet gemerkt dat we ons bevonden in de dageraad van de wereld van vrede en mededogen. Voor mij was 1997 wel een nieuw begin. Ik ging immers freelance voor het tijdschrift HN-Magazine werken. Helaas zou mijn journalistieke carrière maar enkele jaren duren. Op 21 september 2002 presenteerde ik mijn boek Jezus en de broederschap der Essenen in een kerkje in Aerdenhout. Het was een poging van mij om te begrijpen wat het leven van Jezus voor het huidige aanbreken van een Nieuwe Tijd had betekend. Die 21^e september was tevens de laatste dag dat HN-Magazine verscheen. Dankzij mijn werkzaamheden voor dat opinieblad had ik mij in de Christusfiguur en in de verwachting van een Nieuwe Tijd kunnen verdiepen. En net zoals bij mijn werk aan de dromen van Pauli moest ik die invulling van mijn leven loslaten en opnieuw een ongewisse toekomst onder ogen zien.

Bewustzijnsniveaus

Eind mei 2003 had ik in Zutphen een ontmoeting met James Twyman en volgde ik de lessen van zijn internetcursus The Art of Spiritual Peacemaking. De vredestroubadour had in Israël dobberend in de Dode Zee een spirituele ervaring gehad waarbij hij Jeshua ben Joseph (Jezus, de zoon van Jozef) had ontmoet. Deze had aan Twyman gevraagd of hij hem wilde helpen. Jeshua had opgemerkt dat hij tijdens zijn leven aan zijn vrienden geheimen had geopenbaard die hij niet aan de massa’s kwijt kon: ‘Tegen hen sprak ik in gelijkenissen en verhalen, want zij waren niet klaar voor een volledig begrip. Maar nu is de tijd rijp om de geheimen van Hemel en Aarde te openbaren. Deze geheimen zullen jou leiden naar de ervaring van vrede die jij zoekt voor jezelf en de hele wereld.’ Daarop had Jeshua aan hem voorgesteld samen een cursus van 33 lessen te schrijven waarvan iedere les exact 999 woorden zou bevatten. Deze code was bedoeld om de ziel te laten horen wat het denken niet kon bevatten. De internetcursus ging op 3 maart 2003, op 03-03-03, van start en was inderdaad niet eenvoudig om te volgen. In les 1 werd gesteld: ‘Ik lag bewegingsloos voor drie dagen in het graf zodat leven mij in haar op zou kunnen nemen. Ik stierf zodat ik voor eeuwig zou leven en aan jou wordt gevraagd hetzelfde te doen. De enige manier om een spiritueel vredestichter te worden is als je de vervulling van vrede wordt of, met andere woorden, als je de Christus zelf wordt. Wees hiervoor niet bang, want ik ben jou voorgegaan om de weg te effenen.’ (p.12)

Op 7 juni was de cursus voltooid en twee dagen later stelde Jeshua de deelnemers voor de wandeling met hem nog een jaar voort te zetten via dagelijkse lessen die hij aanbood om ontwaakt te blijven. Voordat dit ‘jaar van genade’ van start ging, benadrukte hij dat we zijn gelijken waren geworden: ‘Jullie kiezen ervoor om mijn zekerheid te vertrouwen dat jullie perfect zijn zoals jullie zijn geschapen en dat God jullie heeft gekozen om een Nieuwe Wereld te initiëren waar vrede heerst voor alle wezens. Ik heb het woord gezegd en jullie hebben geantwoord. Nu noem ik jullie mijn vrienden, want er is niet langer enige afstand tussen ons. De splitsing binnen jullie geest is genezen en jullie zijn in staat om te ZIEN wat nooit veranderd is. Je ogen zijn open, Geliefde, en ik bid dat zij nooit meer zullen sluiten. De laatste les was evenzeer een uitdaging als een initiatie.

Ik zei dat ik jou aan een nieuwe, hogere standaard zal vasthouden, want hoe meer jou gegeven wordt, hoe meer er van je gevraagd wordt om te vervullen. Ik heb tot je gesproken zoals ik met een kind zou spreken, maar nu verhoud ik mij tot jou als een gelijke. Ik zal je oproepen om bij te dragen aan de transformatie van deze planeet, van alle harten en geesten, en je zult deze oproep beantwoorden. Constantheid is essentieel nu en daarom nodig ik jullie uit om de wandeling met mij voort te zetten zodat we de geschenken die ons beiden gegeven zijn mogen verankeren. Dan zullen we stralen op zo’n manier dat alle anderen naar ons zullen kijken en hun eigen heiligheid zullen kennen. Dat is het geschenk dat we zullen geven en we zullen het in dezelfde mate ontvangen. Wandel met mij en we zullen deze nieuwe wereld samen ontdekken. Jullie hebben al het gereedschap, maar nu moeten we dat gebruiken ten dienste van allen.’ (9 juni 2003)

Gek genoeg verliep mijn leven daarna anders dan ik had verwacht. Ik kreeg heel snel last van pijn in mijn borst en vroeg half juni om een droom. Vervolgens droomde ik dat ik was uitgenodigd om naar het (niet werkelijk bestaande) Jung-instituut in Bern te komen om een onderzoek te doen naar de symboliek die Carl Gustav Jung in het voorportaal had aangebracht. Het ging om een verschuiving en ik besefte dat deze verschuiving een uitbreiding van de Jungiaanse psychologie betrof. Dat was voor mij een stuk concreter dan om een spirituele vredestichter te worden. Ik ging mij met bewustzijnsniveaus bezighouden en de borstpijn die ik vooral ’s nachts had gevoeld verdween als sneeuw voor de zon. Achteraf gezien is dit mijn redding geweest. Dankzij de droom had ik een visioen dat ik kon volgen in de moeilijke tijden die zouden volgen. Bovendien was de in de droom voorgestelde verruiming van de Jungiaanse psychologie een kolfje naar mijn hand.

Jung en von Franz hadden aangetoond dat de eerste vier getallen verschillende bewustzijnsniveaus voorstellen. Ik ging een stap verder door ieder getal van 1 tot en met 8 als een apart bewustzijnsniveau op te vattten. Dat sloot aan bij de psychologie van de chakra’s. Ik ging ook over dimensies spreken. Een dimensie is een bewustzijnsniveau in de kosmos. De derde dimensie is de dimensie van dualiteit. Het is het bewustzijnsniveau waarop onze samenleving grotendeels verkeert. De vierde dimensie is een dimensie boven tijd en ruimte. In de Jungiaanse psychologie en de moderne fysica speelt die vierde dimensie een centrale rol. Jung vat de in vieren gedeelde cirkel op als een symbool van het Zelf. En datzelfde symbool vormt bij Pauli het hart van de kwantumfysica. Beide wetenschappen staan als het ware op bewustzijnsniveau vier. We kunnen daarom een hele nieuwe wetenschap verwachten als we kans zien één stap verder te gaan, naar de vijfde dimensie toe. Deze dimensie is volgens Over de Goddelijkheid van de mens van Reint Gaastra en Gabriela Levin ‘de dimensie van mededogen, onvoorwaardelijke liefde en acceptatie van alles als deeluitmakend van het Goddelijk plan, als zijnde een Goddelijk spel.’

Het twaalfspakige wiel van de Afgezanten van het Licht.

Pasteltekening van Ines Ligthart Schenk.

In juni 2004 raakte ik geïnteresseerd in de wereld van de Maya’s. De Maya’s kennen een scheppingscyclus van 13 dagen en dat stelde mij in staat in mijn beschouwingen over getallen naar nog hogere bewustzijnsniveaus te gaan. Ik was eigenlijk alleen maar bij het getal 8 gestopt, omdat dit getal volgens Jung een symbool van het Zelf was. Maar ik wist dat Jezus 12 apostelen om zich heen had verzameld en dat hogere getallen dan 8 een bijzondere betekenis hebben. Dit geldt bijvoorbeeld voor het getal twaalf. De 33 lessen uit de geheime leer van Jezus zijn gebaseerd op het meetkundige symbool waaromheen de Afgezanten van het Licht hadden gemediteerd. Het heeft de vorm van twaalfspakig wiel. Dit wiel van wijsheid en leven bestaat uit vier driehoeken. Deze verbinden twaalf punten op een cirkel die ieder een aspect van een spirituele vredestichter aanduiden. In het midden van de driehoeken zien we een cirkel binnen een opstaande driehoek. De opstaande driehoek staat voor een verlichte staat van bewustzijn, die van het ontwaakte hart. De cirkel symboliseert de ziel die volledig gerealiseerd is. Het twaalfspakige wiel betekent volgens Jeshua een bewustzijnsniveau waarin alles wat de waarheid blokkeert is verwijderd. Verder merkt hij in The Art of Spiritual Peacemaking op: ‘Dit wiel, dit symbool, is wie je bent. Het is niets meer, en niets minder, dan een meetkundige voorstelling van je Hoogste Zelf. Het is Perfecte Balans die je op dit moment kunt kennen en genieten.’ (p. 21)

Vanaf september 2005 schreef ik aan een manuscript dat De dertien tonen van de schepping heette. Ik probeerde daarin de psychologische betekenis van de eerste dertien getallen te achterhalen om daarmee recht te doen aan de dertiendaagse scheppingscyclus van de Maya’s. Ook was het manuscript een poging om met de Jungiaanse psychologie als basis naar het vreemde symbool van het twaalfspakige wiel van de Afgezanten van het Licht te reiken. Dankzij de boodschappen die de engel Kryon via Lee Carroll doorgeeft kon ik de psychologische betekenis van het getal 11 achterhalen en daarmee had ik de ontbrekende schakel gevonden naar de getallen 12 en 13 toe die ik al in mijn boek over Jezus had beschouwd. Bij Kryon staat het getal 11 voor een moment van verlichting dat op het juiste moment komt. Hij verwijst daarbij naar de elfde september 2001, toen wij voldoende opgeschrikt werden om een fundamentele keuze in ons leven te gaan maken. Kryon leerde mij ook dat we wetenschappelijk gezien niet naar de vijfde dimensie gaan, omdat de overgang naar vijf tegelijkertijd de overige dimensies activeert. De wetenschap van de toekomst zou niet vijfdimensionaal, maar interdimensionaal zijn. Zo geeft de engel op een vraag naar de vijfde dimensie het volgende antwoord:

‘Er bestaat niet zoiets als de vijfde dimensie. Wanneer jullie deze dimensie aanboren terwijl jullie je bewegen vanuit de vier dimensies van hoogte, diepte, breedte en tijd, dan treden jullie tegelijkertijd alle andere dimensies binnen. Bovendien gooien jullie je lineair denken (tellen – de ene stap na de andere – de klok) weg. Je kunt dus niet iets “nummer vijf” noemen.’ In onze werkelijkheid lijkt het inderdaad alsof we naar ‘de volgende dimensie’ gaan. Maar we moeten in grotere termen denken: ‘Wanneer jullie uit de werkelijkheid stappen waarin jullie je nu bevinden, stappen jullie in iets dat veel groter is dan “de volgende doos met nummer 5.” In plaats daarvan gaat het om het hele pakket.’

Op 21 mei 2006 bezocht ik met het hele gezin Kees Visser en Barbara Roth die ik had leren kennen omdat zij zich intensief met de Maya-kalender bezighielden. Het zou een confronterende middag worden. Toen ik de Maya-kaarten raadpleegde, bleek ik nog met een erfenis uit mijn jeugd te zitten. Barbara meende dat ik nog steeds met woede tegenover mijn moeder zat, omdat zij vanwege haar bittere stemming mijn jeugd negatief zou hebben beïnvloed. Ook zou ik mij teveel met mijn vader hebben geïdentificeerd. Ze adviseerde mij in dit verband om meer voor mijzelf op te komen. Ik was mijn vader niet, ik had een eigen plek op aarde die ik nog moest zien te vinden. En daarbij werd ik juist niet door mijn vader geholpen. In veel gezinnen vertegenwoordigt de vader de maatschappij. In zulke gevallen kun je als kind steunen op de ervaring die generaties lang van vader op zoon wordt doorgegeven.

Maar ik kwam volgens Barbara uit een familie met sterke vrouwen en zwakke mannen. Daarom had ik moeite om mijn weg in het maatschappelijk leven te vinden. De uitdaging in mijn leven bleek het teken Zaad te zijn. Maar zaad duurt even totdat het ontkiemt. De blinde vlek was de Hemelwandelaar. Dat was ook het teken van de ontdekkingsreiziger. Maar al dat zoeken en reizen moest nog op aarde verankerd worden. Toen wij thuiskwamen, bleek uitgeverij Symbolon uit Amstelveen mijn boek De dertien tonen van de schepping te willen uitgeven. Het was een belangrijk moment in mijn leven. Al mijn werk aan de psychologische betekenis van getallen was niet voor niets geweest. Ik had na mijn werk aan de dromen van Pauli en na mijn studie naar het leven van Jezus een nieuwe stap in mijn loopbaan als schrijver gezet. Ik was een pionier in bewustzijn geworden die op zoek was gegaan naar de codes en eenvoud van getallen.

Tegelijkertijd moest ik er rekening mee houden dat ik mijzelf nog niet kende en dat het vreemde huwelijk van mijn ouders mij nog hinderde in mijn ontplooiing. Mijn ouders hadden in feite helemaal geen relatie met elkaar gehad, meer een takenverdeling. Eén keer in het jaar gaven ze elkaar een kus en wel bij de wisseling van oud en nieuw. Ze wensten elkaar ‘Gelukkig Nieuwjaar’ en raakten elkaar dan een heel jaar niet meer aan. Het was een vreemde sfeer om in op te groeien. Hoe mijn vader dat zo lang heeft volgehouden, was mij een raadsel. Het moet erg wrang voor mijn moeder zijn geweest dat hij na 42 jaar met haar getrouwd te zijn geweest alsnog de benen nam en een groot aantal jaren in Zwitserland ging samenwonen met een nieuwe partner. Inderdaad kan het best zo zijn dat ik mijn moeder nog lange tijd kwalijk nam dat zij een schaduw over mijn jeugd had geworpen. Ik herinner mij nog goed hoe ik opzag tegen Moederdag en ook herinner ik mij nog goed die paar woede uitbarstingen die ik als kind bij haar had uitgelokt. Het was niet prettig om haar in de buurt te hebben, ook al had zij het beste met je voor.

Toen ik de journalistiek inging, was dat een mooie gelegenheid om haar op de hoogte te brengen van wat er in mij omging. Maar na die 21e september 2002 kreeg zij geen artikelen meer van mij toegestuurd. Mijn journalistieke loopbaan bij HN-Magazine was immers voorbij. Mijn moeder ging in de jaren daarop trouwens geestelijk meer en meer achteruit. Er viel al snel geen zinnig gesprek meer met haar te voeren. Een tijdje ging ze naar het dagcentrum van de Loet in Heiloo toe. Ze zat zelf in een mooie aanleunwoning. Maar dat dagcentrum was haar al snel teveel. Ze wilde alleen zijn, maar wel met uitzicht op mensen.

In maart 2007 werd zij opgenomen in het verpleeghuis Zuyderwaert in Heerhugowaard. Ze was erg opstandig: ‘Ik wil dit niet. Ik wil dit niet.’ Ze wilde eigenlijk naar haar ouderlijk huis toe. In het verpleeghuis zaten allemaal uitgebluste mensen. Het was een triest gezicht zoveel dementerenden bij elkaar te zien. Hoewel mijn vader moeite begon te krijgen om met de trein op een plek van een bestemming aan te komen, wist hij wel de weg naar het NS station van Heerhugowaard te vinden. Hij had mijn moeder ook in haar aanleunwoning in Heiloo geregeld opgezocht en nu leek het erop alsof hij de echtgenoot was die zijn dementerende echtgenote bezocht. Hij was ook de laatste van de familie die haar nog in leven heeft gezien. Vermoedelijk hebben de medicijnen haar heengaan bespoedigd. Ze wilde al zo lang dood, maar hoe krijg je dat voor elkaar? Wij kwamen eind juli terug van een fijne vakantie in het Zwarte Woud en het leek net alsof zij op onze thuiskomst had zitten wachten. Op 3 augustus 2007 overleed ze ’s ochtends vroeg, 88 jaar oud. In de nacht van 10 op 11 december droomde ik: ‘Ik sta voor een groot ruit. Aan de andere kant zie ik mijn moeder, in een kamer die vol met rode bloemstukken staat, allemaal rozen.’

Karmische opschoning

Begin 2011 raakte ik opnieuw geïnteresseerd in The Art of Spiritual Peacemaking van Jeshua ben Joseph. Ik wilde een nieuwe poging ondernemen om tot het geheim ervan door te dringen. De buitenste cirkel van het twaalfspakige wiel stelt de verlichte geest voor. In het Engels heet het Illumined Mind. En ‘mind’ is iets anders dan ‘spirit.’ Niettemin is de verlichte denkgeest een enorme stap voorwaarts. Je gaat de wereld door andere ogen, door spirituele ogen zien. Normaal gesproken ervaar je in de wereld enkel de projecties van je eigen gespleten geest en dat weerhoudt je om de volle verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat er met je gebeurt. Om eenheid te ervaren en de deur naar de verlichte geest te openen raadt Jeshua aan: ‘Vergeving is de enige weg die je nu moet bewandelen, want zij openbaart alles wat je werkelijk verlangt. Je bent er klaar voor om je zwaard neer te leggen en te stoppen met jezelf pijn te doen. Dan zwaait de deur wijd open en je treedt met gemak naar binnen.’ Het is echter niet raadzaam om bij de verlichte geest stil te blijven staan, want het ego is in staat om de vruchten van deze eerste verlichting voor eigen verheerlijking te gebruiken. De volgende stap is de deur te openen naar het ontwaakte hart. Als je jezelf vergeven hebt en een verlichte geest geniet, dan kun je de deur naar de tweede verlichting openen door het volgende recept in je hart sluiten: ‘Jouw bereidheid om anderen te vergeven zoals je jezelf hebt vergeven is de Deur die naar de Tweede Verlichting leidt.’ (Lessons Thirteen, Fourteen)

Zover was ik met de lessen gekomen zonder te beseffen hoe snel ik deze woorden in praktijk kon brengen. Op 11 maart 2011 belde ik om 11 uur in Amsterdam bij Agnes van de Beek aan om een karmische opschoning van mijn familielijn te ondergaan. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Eigenlijk verwachtte ik dat het allemaal vanzelf zou gaan. Maar ineens voelde ik een intense energie en Agnes vertelde mij dat ze nu met mijn moeder contact had. Ik had toen al het een en ander over mijn ouders en grootouders verteld, ook van de belasting die ik in mijn jeugd vanwege mijn moeder had ervaren. Ergens vond ik het oneerlijk om dat zo hardop uit te spreken, omdat ik wel wist dat er aan haar kant geen sprake was geweest van bewuste opzet. Agnes sprak ook over de machteloosheid van mijn ouders. Vervolgens zei ze dat mijn moeder erom vroeg vergeven te worden. Dat maakte veel indruk op mij. Zij gaf het zelf toe dat bepaalde dingen mis waren gegaan! Van mijn antwoord hing heel wat af. Want ook mijn opa Cornelis van Erkelens had zich gepresenteerd. Al die tijd had hij niet verder naar het Licht kunnen opstijgen. Blijkbaar had hij zich verantwoordelijk gevoeld voor wat zich in de familie afspeelde en had hij daarbij zijn hoop op mij gevestigd.

Natuurlijk ging ik mijn moeder vergeven, maar door de intensiteit waarmee dit plaatsvond wist ik dat het ook meteen de definitieve verlossing van het familietrauma was. Er vond een diepgaande verandering in mijzelf plaats en ik besefte ook de betekenis van de droom waarin mijn moeder met al die vazen rozen verschenen was. Het was een heilig moment. Ineens was alles opgelost. Mijn moeder kon naar het Licht toe en ook opa Cornelis kon zijn reis aan de andere kant voortzetten. Agnes beschreef hem als een waardige ziel die ernaar uitzag om vanwege het aanbreken van de Nieuwe Tijd opnieuw op aarde te incarneren. Bij het leggen van een aantal Tarotkaarten bleek dat er ook voor mijzelf een ommekeer was bewerkstelligd. Er verscheen een kaart waarop een welvarende familie te zien was die vermoedelijk niet meer door trauma’s werd gehinderd. En de drie van pentagrammen wees op het ontvangen van beloning en toenemende materiële welvaart voor een kunstenaar die zijn ambacht verstond.

Ik was gelukkig dat er een einde was gekomen aan het familietrauma. Eindelijk kon ik opgelucht adem halen en ik wandelde met een voldaan gevoel langs de zonnige grachten van Amsterdam. Toen ik thuiskwam, bleek onze dochter al een paar uur naar nieuwsuitzendingen over Japan te hebben gekeken en ik besefte dat Moeder Aarde eveneens de 11^e maart had uitgekozen voor een karmische opschoning. De tsunami had hele steden met de grond gelijk gemaakt zodat het leek alsof zij door een atoombom waren weggevaagd. Tot overmaat van ramp waren na de tsunami een aantal kerncentrales oververhit geraakt waardoor ook een gevoelige slag was toegebracht aan de spil van de Japanse energievoorziening. In feite was het fundament waarop Japan na de Tweede Wereldoorlog haar economische opgang tot stand had gebracht vernietigd.

In die tijd bereidde ik samen met mijn vrouw Inge een workshop voor het medium Judith Moore voor. Judith kreeg op 17 maart via een transmissie door dat Japan het sterven van de oude Aarde liet zien. Het was een sterven zoals van de gekruisigde Christus en de getroffen zielen in Japan vormden een weerspiegeling van de doodstrijd van de Christus. Maar er is een weg dwars door de dood heen, de weg naar de opstanding. En deze weg is ook begaanbaar voor Japan. In dit land vormt de Shinto-traditie de brug van licht die naar een nieuwe wereld leidt. Toen Judith vele jarig terug aan de gevolgen van mind control en seksueel misbruik leed, was zij geholpen door een Shinto-priester die het als zijn taak zag om de Christus op aarde te brengen. Er was toen een diepe worsteling gaande in haar, speciaal in haar vrouwelijke organen:

‘Ik had geleden van al de misbruik zoals de Aarde lijdt aan het misbruik nu. Mij was kwaad aangedaan en de Shinto-priester kwam met zijn vaardigheid via de tonen die hij zong. Hij leerde mij genezende tonen. Hij was de eerste. Hij zei dat hij was gekomen om de Christus te brengen en hij bracht mij tot herstel. Hij bewerkstelligde mijn wederopstanding met zijn acupunctuur en zijn genezingstechnieken. Daarna werd ik een nieuwe vrouw. De sleutel ligt in het Shinto-systeem dat hij uitvoerde om de vruchtbaarheid van mijn bewustzijn te herstellen, om de elementen van mijn creatief seksueel lichaam te herstellen en de Kundalini-kracht volgde daarop. Je kunt je voorstellen dat die principes van de Shinto-traditie te maken hebben met het leven van de zon. Kijk maar naar Japan met zijn vlag van de zon. Het symbool van Japan is de zonnekracht.’

De bedoeling van de komende workshop was om bij het begin van de lente het Christuslicht te verwelkomen en naar het wereldraster te leiden. Op de workshop die op 20 maart zou plaatsvinden zou Judith speciale aandacht aan Maria Magdalena besteden, omdat zij de vrouwelijke Christus vertegenwoordigt. Tijdens een kerstviering in 2010 had Judith een boodschap van Maria Magdalena ontvangen die ons opriep onze focus op lijden los te laten. Jezus was op die bewuste Paasochtend na de kruisiging geheel hersteld van zijn wonden naar haar toe gekomen. Hij had haar als zijn boodschapper naar de wereld gezonden om dit wonder te verkondigen. Maar het ging niet enkel om hem, maar ook om ons. Onze tijd is de manifestatie van het wonder van heelwording:

‘Jullie zijn degenen die bereid waren om de wonden, het lijden van de mensheid te belichamen en om hersteld te worden, om weer heel te zijn, om hiervan te getuigen en gezien te worden als heel. Jullie zijn de boodschappers. Gaat voort de wereld in om dit wonder te verkondigen… Wanneer jullie deze reis van dood en opstanding begrijpen, zullen jullie weten dat het jullie reis is. Mijn Meester leeft. Ik ben onsterfelijk. Ik ben alomtegenwoordigheid binnengegaan. Ik ben alomtegenwoordig. Ik ben niet beperkt door tijd of ruimte, lichaam of geest. Zie naar mij uit en ik kom naar je toe. Ik ben de getuige van jouw heelheid. Ik ben de getuige van jouw leven. Ik leef binnenin jou. Jij bent de boodschapper. De tijd is gekomen.’ (Zie ons boek Maria Magdalena. Profetes van het Levende Verbond, pp. 65-66)

Deze tekst had een bijzondere indruk op mij gemaakt. Zou Maria Magdalena werkelijk naar ieder van ons toe kunnen komen? Begin januari gaf Judith een bijzondere ervaring door die zij tijdens een kerstviering had beleefd en dit bevestigde: ‘Ik zag het Levende Lichaam van Magdala. Het onsterfelijke bewustzijn van Maria Magdalena is een alomtegenwoordige toestand van zijn die zij via ons ervaart als een innerlijk verbonden werkelijkheid. Deze innerlijk verbonden werkelijkheid is een weefsel van verlichting dat de aard van bewustzijn en het patroon van betrekkingen voor de menselijke existentie uitbreidt. Maria Magdalena heeft gewacht op de macht van de Graal om ons DNA van binnenuit te verlichten. Zij heeft geduldig gewacht totdat de macht van de Graal op de planeet volledig in werking gesteld kon worden. Via de Levende Graal is zij in vele vormen tegelijkertijd tegenwoordig en actief in de wereld. Dus als zij via mij ademt, wordt haar adem via anderen gevoeld en haar adem is de levenschenkende adem die zij aan de Christus gaf toen zij zichzelf in de graftombe opende en God haar instrueerde haar adem in de kruinchakra van de Christus te zenden om hem te doen ontwaken. Dit is de adem die zij nu door ons heen ademt. We zijn in een simultane werkelijkheid vanwege de macht van de Graal. Waar een van ons aanwezig is, zijn we allemaal aanwezig via de Graal, via de Magdala Code. Dus wij zijn met elkaar vele handelingen met één bewustzijn. We handhaven onze individuele soevereiniteit en dienen tegelijkertijd de doelstellingen van God.’ (pp. 67-68)

Tijdens de workshop van 20 maart voelde ik de realiteit van dit visioen. Veel mensen deden op verschillende momenten van de dag bijzondere ervaringen op. Zelf had ik bij het onderdeel van Judith maar één wens, namelijk om de aanwezigheid van Maria Magdalena te voelen. Toen ik mijn boek Jezus en de broederschap van de Essenen schreef, had ik nog maar beperkte informatie over haar rol in het grotere geheel. Nu wist ik dat haar tijd gekomen was. Tijdens de activering rond de Magdala voelde ik de energie rond mijn hoofd stijgen en ik vroeg Maria Magdalena om een gunst die zij direct verleende. Voor mij was dat een belangrijk moment. Er was veel gebeurd op de workshop en ik voelde mij als organisator verantwoordelijk voor het verloop. Nu wist ik dat Maria Magdalena bij ons aanwezig was en dat het echt waar was wat Judith tijdens de kerstviering in haar woonplaats Chimayo te horen had gekregen. Jaren terug had ik de uitnodiging van Jeshua om samen met hem bij te dragen aan de transformatie van de Aarde aanvaard, maar was ik meteen een weg ingeslagen die niet direct op vrede betrekking had. Blijkbaar kan ik het geheel niet overzien en dien ik mij over te geven aan goddelijke synchroniciteit. Ik bewandel de kromme weg naar innerlijke genezing. Maar ik weet nu dat niemand deze weg alleen hoeft af te leggen.

Literatuur:

Erkelens, Herbert van. De dertien tonen van de schepping. Over getallen, de Maya’s, het jaar 2012, het vrouwelijke principe en Jung. Amstelveen: Symbolon, 2006.

Erkelens, Herbert van, en Moore, Judith K.. Maria Magdalena. Profetes van het Levende Verbond. Haarlem: Dolphins & Whales. Publishing, 2013.

Gaastra-Levin, Reint en Gabriela. Over de Goddelijkheid van de mens. Apeldoorn: Follow Your Heart Publishing, 2002.

Twyman, James F.. Afgezant van het Licht. Amsterdam: Uitgeverij Luitingh, 1998.

Twyman, James F.. Het geheim van de geliefde discipel. Deventer: Ankh-Hermes, 2000.

Twyman, James F.. The Art of Spiritual Peacemaking. Secret Teachings from Jeshua ben Joseph. Forres: Findhorn Press, 2005.

Een korte uitleg van het wiel van wijsheid en leven is te vinden onder het menu ‘Series’ van www.rose-of-jericho.nl

Een uitgebreidere versie van dit artikel verscheen in Hans Hoekstra (red.), Verandering in de lucht? 2012 en verder…. Oldeberkoop: uitgeverij Tattwa, 2011.

---

Reacties

Sonja Veldheer on 2014-04-26 22:27:53 +0000

Een mooie en bijzondere biografie van jezelf Herbert! Na de bijeenkomsten bij jou thuis, vorige jaren en de workshop met Judith Moore, begrijp ik nu pas welke weg jij bewandelt. Je zei vorige week dat je niet weet hoe je nu verder moet. Misschien krijg je op enig moment een duidelijk teken. Vertrouw daar maar op. De geestelijke wereld zal je zeker begeleiden!

Dank voor je openheid!

Een Hartegroet van

Sonja Veldheer