Je winkelwagen is momenteel leeg!
Wally Wojtowicz sr, 18 oktober 2008: Dan Treacy is een 42 jarige niet sprekende autistische man. Dan gebruikt sinds het begin van de jaren 1990 “Facilitated Communication” (FC) om te communiceren.Wally Wojtowicz jr. en Dan Treacy hebben elkaar op de FC conferentie in Syracuse in 1995 ontmoet en zijn sindsdien vrienden. Wally heeft toen tevens Dans moeder Rita ontmoet.Wally en Dan schrijven elkaar vaak brieven en e-mails. Aangezien Wally tegenwoordig niet meer zo vaak reist als voorheen, komt Dan ongeveer 1 keer per maand Wally opzoeken. Mary ofJackie, Dan’s zusters, rijden de 4 uur durende trip om Dan naar Wally te brengen.Wally zegt daarover: ”Het is jouw oprechte vriendschap die ik waardeer. Wanneer wij elkaar bezoeken wordt de band van onze vriendschap vernieuwd en sterker.”
19 februari 2008
Beste Dan Treacy,
Dank je voor al je trips om mij te komen bezoeken. Elk van je bezoeken herinnert mij eraan hoe autistische vriendschappen over de jaren kunnen groeien. Bij elk bezoek vernieuwen wij onze vriendschap en daar geniet ik erg veel van. Laat Mary en Jackie alsjeblieft weten dat onze vriendschap, dankzij hun inspanningen om jou naar mij toe te rijden, veel sterker is dan alleen maar door e-mail contact mogelijk zou zijn geweest. Het hele idee van fysieke nabijheid leert ons dat wanneer wij in elkaars aanwezigheid zijn de band die we vestigen veel sterker zijn dan wanneer wij nooit of zelden tegenover elkaar zouden kunnen zijn. Jouw aanwezigheid is de kern van onze hechte vriendschap. Dit is de lijm die onze vriendschap in stand houdt.
De vriendschapsband die wij hebben geeft anderen aan dat onze autistische levens net zoveel gevoel en saamhorigheid omvatten dan andere mensen in hun levens hebben. In werkelijkheid is het denken van sommige “normale” mensen, nader bekeken, meer “autistisch” dan dat van ons. Ik heb dit ondervonden door jaren onder de zogenaamde “normale” bevolking te verkeren. Hun fixatie op hun ideeën en hun behoefte aan routine versterken mijn punt. Bij nader onderzoek van deze tekortkomingen bij mensen die ik ken en die mij in de gelegenheid stelden om hen te bestuderen, ben ik ervan overtuigd dat ze allemaal autistische tendensen hebben. Ik denk dat dit waar is voor veel leden van het menselijke ras voor zover ik dat tenminste kan waarnemen. Dit gezegd hebbende, denk ik dat wij, de autistische mens, in de toekomst ooit de wereld zullen overnemen en dat de wereld dan een betere plaats zal zijn om in te leven.
Jaren geleden vormden autistische mensen een zeldzaamheid, maar nu is ons aantal toegenomen tot ongeveer 1 op 150 personen. Ieder jaar nemen onze aantallen zoals onze gestage hartslag toe. Spoedig zullen er genoeg autistische mensen in het land zijn om onze eigen politieke partij te vormen en een eigen kandidaat voor president te nomineren. Ons motto voor de verkiezingscampagne zou kunnen zijn: “wij begrijpen echt wat er voor nodig is om een verschil te maken.”
Door onze eigenaardigheden, die ons anders maken dan diegenen die zichzelf als “normaal” beschouwen, kunnen wij, autistische mensen, rusten op onze lauweren in de kennis dat wij ongetwijfeld de superieure geesten van onze tijd zijn. Helaas wordt onze wijsheid in twijfel getrokken omdat onze gedachten niet altijd helder en logisch voor anderen zijn, zodat wij andere “normale” werkelijkheden de ideeën moeten laten bepalen die wij met de wereld, het heelal en met het geheel van de buitenaardse ruimte durven delen. Realiteit, zoals wij die ervaren, bestaat slechts in onze eigen geest, terwijl wij datgene onderzoeken wat door de waarnemingen van onze zintuigen van wat er buiten onze lichamen plaats vindt. De kennis van onze wereld is de kennis die onze zintuigen naar onze geest brengen aangezien we af en toe stimuli via onze van onze slecht ontwikkelde zintuiglijke systemen toelaten.
Dan en Wally geven elkaar de “autistische groet.” De blonde vrouw rechts is Dans zuster Mary. Zij brengt Dan eens in de drie of vier weken naar Wally toe. Het is twee uur rijden. Ze zijn op een dag in total dus vier uur onderweg. Maar dat heeft Mary graag voor Dan en Wally over.
In mijn geest merk ik vaak bewegingen op van de wereld buiten mijn lichaam. Ik kijk naar de wolken die langs de hemel bewegen; de bomen die bewegen als de wind waait; de vogels die in formatie vliegen; golven die over de rotsen rollen in het eindeloze ritme van de zee; het Noorderlicht dat met veelkleurige fluorescerende sluiers de noordelijke hemel oplicht als een fijn gaas dat fladdert met het gemak van een vlinder.Ik ben niet in staat om de essentiële universaliteit van deze verschijnselen te begrijpen op de manier zoals ze worden begrepen door vele anderen zonder dat die ook maar ontzag koesteren zoals ik wanneer ik dezelfde stimuli ervaar. Deze realiteiten worden dus op veel niveaus door veel mensen met elkaar gedeeld, waarbij elk met een andere gedacht koestert, een andere realiteit herinnert en andere conclusies trekt over waarom deze ervaringen zo zinvol voor anderen zijn.
Rondkijkend in de wereld waarin ik leef, leert mij om een student van de wereld te zijn waarin ik leef. Toch ben ik heel toegeeflijk naar de realiteiten van andere mensen ook wanneer ze mijn denkwereld willen overschaduwen met die van hen zelf. Echter wanneer geëist wordt dat zij het enige ware antwoord hebben dat aanvaardbaar is, reageer ik met de spreekwoordelijke koppigheid van een ezel. Door hun ideeën realiseer ik mij dat een ieders gedachte een individuele geest vereist, namelijk die van henzelf en dus dat onafhankelijke impulsen voor iedereen anders werken. Als je mij zou vertellen dat anderen dezelfde prikkels kunnen ervaren en vervolgens allen geheel dezelfde gedachte zullen hebben, zou ik het erg oneens met je zijn. Met mijn onzekere realiteitszin ben ik mij ervan bewust dat niet alle mensen dezelfde gedachten hebben zoals ik en ook anders op een stimulans zullen reageren dan ik.
Ik accepteer dat niet iedereen de wereld op exact dezelfde manier waarneemt. Indien dit het geval zou zijn, dan zou er slechts één soort muziek en één soort aardappel zijn. Daar precies ligt, zo zie ik het tenminste, het grote probleem aangaande het ervaren en beredeneren van gedachten waar andere mensen ook bij betrokken zijn. Zij zijn niet altijd bereid voldoende redelijk te zijn om de individuele realiteiten van anderen te accepteren. De kans om ideeën te aanvaarden die niet van henzelf zijn is bij iedere denkbare maatstaf niet echt groot. Het herhalen van je gedachten in een poging om hen te overtuigen van jouw positie kost waarschijnlijk meer moeite dan het waard is. Niet omdat denken vereist om je gedachten naar de standaard van de “normale” bevolking te modeleren, maar omdat je liever aan onderwerpen zou willen denken die relevanter zijn in je leven dan het nogmaals uitvinden van het wiel. Onze persoonlijke gedachtewereld waar elk van ons van geniet is uniek en van ons alleen. Door de hele geschiedenis heen zijn er oorlogen uitgevochten over het onvermogen van een persoon om het perspectief van anderen op een probleem te erkennen.
Onze geest zal vanuit de impulsen van de realiteit de volgende brainstorm aan ideeën naar voren halen. Onze geest zal aan onze vorige ontmoetingen met de realiteit informatie ontlenen die zich in de schaduwen van onze gedachtewereld schuil houdt. Onze geest zal deze vorige ervaringen snel assimileren tot nieuwe gedachten die gestimuleerd worden door de huidige ervaringen met de realiteit. Ons uniek perspectief en ongewoon begrip van de wereld waarin we leven en die wij als realiteit ervaren en met anderen proberen te delen, is af en toe voor hen op zijn best aanleiding tot amusement en vermaak zonder dat het tot een waar begrip voor onze standpunten leidt.
Nu wij kunnen communiceren, kunnen wij onze gedachten over de meeste onderwerpen uitdrukken zodat andere mensen weten wat wij denken. Wanneer onze bekwaamheid om onze gedachten uit te drukken plotseling geblokkeerd is, weerstaan wij het heen en weer slingeren van onze ideeën tussen de ene en de andere conclusie, voordat we besluiten welke we zullen kiezen. Zelfs wij, non-verbale autisten, zullen onze beslissingen tussen mogelijke keuzes afwegen alvorens een, naar ons idee, correcte beslissing te nemen of een beslissing waar we blij mee kunnen zijn. Dit heen en weer slingeren tussen mogelijke antwoorden is geen aanwijzing dat wij geen beslissingen zouden kunnen maken, maar eerder dat wij de vraag voorzichtig willen overwegen, om niet tot een overhaaste beslissing gedwongen te worden waar we niet blij mee kunnen zijn. Elke vraag die we beantwoorden is oprecht beantwoord met veel gedachten en overweging omdat wij willen dat onze antwoorden of keuzes datgene weerspiegelt wat er in onze gedachtewereld plaatsvindt. Dit zal niet gemakkelijk door anderen worden herkend als van enig belang, maar wij weten dat onze geest echt heel bekwaam is onze weg te denken door de myriade aan dagelijkse beslissingen die we moeten nemen
Denk je Dan, dat jij en ik het werkelijk zouden aandurven om aan de wereld van autisme waarvan wij deel zijn te ontsnappen, als wij diegene die wij vertrouwen vroegen, niet naar onze motivaties te vragen wanneer wij iets doen? Deze zelfde mensen bedanken ons als wij met hen denken en praten over de wereld die wij herkennen als een verlenging van de wereld die zij kennen als hun realiteit. Deze realiteit die lijnrecht staat tegenover de wereld waarin wij leven, is net zo verwarrend voor ons, als onze realiteit verwarrend en onbekend is voor hen. Dit besef is genoeg voor ons beiden om niet te vervallen in een zinloze zoektocht naar een wereld die misschien voor de meesten van ons niet bestaat, ik denk daarom dat wij eenvoudigweg moeten kunnen zeggen wat wij denken. De realiteit zoals ik die dikwijls ervaar is bijna zo alsof ik normaal ben. Wanneer ik de wereld op die manier ervaar geeft het me plezier te denken dat wij een deel, een klein stukje, van een punt in de ruimte zijn waar wij door de realiteit zijn geplaatst. Ik denk dat wij op deze aarde zijn gezet als deel van onze reis, met als doel de uitwerking van onze persoonlijke dilemma’s zoals iedereen heeft om vroeger of later te erkennen dat wij onze gedachtewerelden van onze God gekregen hebben en dat ieder van ons, Dan, eenmaal aan dit concept gewend is. [Ik zou] iedereen willen vertellen dat onze ziel, en onze energie eindeloos is.
Jij Dan en ik durven te denken dat wij, autistische mensen, ons ervan bewust zijn wat andere mensen denken door naar hun gesprekken te luisteren, door hun geschreven gedachten te lezen, door getuige te zijn van hun acties, en door het lezen van hun gedachten. Toch weten wij heel weinig van hun individuele gedachtewerelden. Wij zouden beiden willen dat morgen ons de bevrediging brengt van de hunkering om alles te weten, maar begrijpen dat wij met een kleiner doel tevreden zullen moeten zijn. De gedachte dat elk persoon in de wereld zijn eigen realiteit heeft maakt de wens dat wij alles zouden kunnen weten tot een onmogelijkheid. Wij zullen tevreden moeten zijn met het een gegeven dat het menselijk onmogelijk is om alles te weten en gelukkig moeten zijn met het weten dat ons denkvermogen ons rationele beslissingen en keuzes laat maken over zaken die ons op het moment onbekend zijn en waarvan we ons nog niet bewust zijn.
Wij weten dat elke persoon zijn eigen geest heeft om mee te denken. Elk van ons weet dat wanneer er iets aan de rationaliteit hapert of totaal afwezig is, het denken van die persoon op een dwaalspoor zit en soms geheel afwezig is. Ik begrijp dat dit de natuur van de dingen is, maar vraag me toch af wat het doel in Gods plan is om bij iemand het vermogen om coherent na te denken aan te tasten, want er is geen logische reden voor. Rationele mensen denken in rationele termen met rationele besluiten. Ik begrijp maar al te goed dat, wanneer anderen onlogisch denken hun ideeën over hun zorgen en behoeften bevooroordeeld zullen zijn. Vaak gebruiken wij onze eigen bevooroordeelde denken wanneer wij iets proberen uit te werken dat soms belangrijk voor andere mensen is maar niet voor ons.
Was het grandioze idee dat je had je eigen originele gedachte of die uit de geest van een ander persoon? Om deze vraag te beantwoorden is het van belang dat je je afvraagt wie de originele auteur was. Het is echt belangrijk om hier goed over na te denken of is dit jouw weg om degenen te plagen die twijfelen aan jouw capaciteiten om je gedachten op papier te zetten? Nadenkend over mijn gedachten, terwijl ik mij van hen bewust word, opent de dialoog tussen mijn twee innerlijke wezens, mijn impulsieve zelf en mijn contemplatieve zelf, om de oorsprong van het idee, dat ik in gedachten heb, te bepalen. Dacht ik zelf aan dit idee met hulp van één van mijn innerlijke wezens, of heb ik het idee dat ik nu heb van iemand anders afgeluisterd zonder mij daarvan bewust te zijn? Je beginnen af te vragen wat de oorsprong van iemands gedachten is, is achteraf gezien als het zien van je evenbeeld in een spiegel zonder te weten dat je naar jezelf kijkt. Je spiegelbeeld staart je aan met dezelfde verwarde blik die je kent van jezelf maar zonder enige trek die je zou kunnen herkennen. Privé denk je dat dit jouw spiegelbeeld is maar je ego wijst erop dat je veel knapper bent dan wat de spiegel weergeeft. Je ideeën krijgen veel meer waarde voor je als je besluit dat zij jouw originele gedachten zijn. Onze eigen gedachten zijn daarom veel waardevoller voor ons dan die van anderen die wij niet kennen en niet vertrouwen.
Ik heb ideeën in mijn geest gevonden waarvan ik me niet kan herinneren ze zelf geformuleerd te hebben. Misschien een ofwel mijn beide zelven hebben ideeën van iemand anders voor mij geciteerd of ze herhaalden mijn vroeger geformuleerde gedachten die ik in mijn geheugen had opgeslagen. In mijn geest heb ik het besef dat onze gedachten enkel herhaalde gedachten van vroegere mentale activiteiten zijn, of producten van onze ervaringen zijn. Het punt dat ik wil maken is dat ideeën geen kwestie zijn van wie er het eerst aan denkt maar enkel waardevol zijn indien zij door iemand worden benut, anders worden ze zelden in overweging genomen en verwerkt in nieuwe ideeën. De menselijke geest is een bewaarplaats van het denken van anderen, zelfs wanneer zij eeuwen eerder dan wij leefden. Hun ideeën worden indien zij doorgegeven zijn door ons verfijnd om in deze tijd te passen. Gedachten waarvan ik me realiseer dat ze voor mij of voor iemand anders belangrijk zijn, die gedachten zal ik uiteindelijk doorgeven. Het doorgeven van onze gedachten is net zo belangrijk als het doorgeven van onze genen. Gedachten worden toevertrouwd aan diegenen die zich de waarde ervan bewust zijn.
In ieder van beide gevallen – of je de gedachte zelf gecreëerd hebt of dat je de gedachten van iemand anders gebruikt – zou je je doel hebben bereikt. Wij beiden vinden het zonder verdienste als mensen hun gedachten aanprijzen en vaak denken dat hun ideeën de enige geldige oplossing zijn voor de problemen die zich voordoen. Jij, Dan, beloont onbewust deze mensen op een hele duidelijke manier wanneer je je uitdrukt door je gedachten en ideeën op papier te zetten. Door te pogen hun behoefte te bevredigen om voordurend in controle van iedere situatie te zijn, pikken ze uit jouw gedachtegoed die ideeën die zij ervaren als de gedachten en acties van een welwillend persoon en ze doen alsof het om hun eigen gedachten gaat zonder jou erkenning te geven voor het geestelijke werk dat jij beschikbaar hebt gesteld. Ik maak hier een punt van voor jou, Dan, in de hoop dat je begrijpt dat er buiten je familie en goede vrienden mensen in de wereld zijn die geen schuldgevoelens hebben om de originele ideeën of gedachten van iemand anders te gebruiken zonder die ander daar een blijk van erkenning voor te geven.
Het verfijnen van de gedachten van hen die ons voorgingen om die in de context van deze tijd te plaatsen is geen probleem, als we de oorspronkelijke auteur van het idee krediet voor zijn denken geven. Ik keek onlangs naar een tv-programma over Isaac Newton en zijn ideeën dat mij ervan bewust maakte hoe ideeën evalueren in de loop van de geschiedenis. Een van de ideeën die Newton had en die wij heden met verbeteringen gebruiken is zijn uitvinding van de reflector telescoop. Telescopen werden al gebruikt voor die tijd. Newton verbeterde het oorspronkelijke idee van de telescoop, en in de recente geschiedenis hebben onze tijdgenoten de ideeën van Newton verbeterd. Deze opeenvolging van ideeën vind ik buitengewoon fascinerend, aangezien ik de evolutie kon zien van de basistelescoop van honderden jaren geleden naar de huidige Hubble telescoop. Onze ideeën voorspellen wat onze toekomst zal worden. Gedachten die jij en ik nu over vele onderwerpen hebben schijnen onze tijdgenoten overbodig te vinden, maar in de toekomst zullen deze ideeën de norm zijn. Maar in ons hoofd, Dan, is die toekomst er nu al.
Golven die steeds maar opnieuw op de oevers slaan zullen die ooit eens vernietigen door eerst het fijne zand, dan de kleine steentjes weg te wassen, totdat uiteindelijk ook de grote stenen en rotsen tot kiezels en op het laatst tot zand zijn gereduceerd. Dit, Dan, is de manier waarop wij de “normale” mensen leren dat wij net zo intelligent zijn als zij, door met stukjes en beetjes ons aan hen te openbaren, eerst naar diegenen die deze waarheid willen accepteren, terwijl wij voortdurend de ideeën van de mensen die niet in onze bekwaamheden geloven afzwakken en te niet doen. Dan, je voert dit proces van afzwakking uit, elke keer als jij je geschreven gedachten aan een universiteitsklas voorlegt of als je Mary of Jackie vertelt dat je mij wilt bezoeken. Elke keer verzwak je beetje bij beetje de oppositie tegen FC (Facilitated Communication).
In vorige brieven naar jou, Dan, neig ik naar gewichtigdoenerij in vele onderwerpen, maar ik denk dat je wel weet dat dit mijn karakteristieke manier van communiceren is. Ik denk dat ik met opzet overdrijf om jou de ideeën die ik presenteer beter te laten begrijpen. Hoewel het echt aan jou is om aan te geven wanneer ik dit teveel doe. Je zult mij daar echt niet mee beledigen. Integendeel op ieder positief of negatief commentaar ten aanzien van mijn ideeën verwacht ik van jou iets te horen.
Op 23 februari ‘08 is mijn zus Jenny met Marcus Anderson getrouwd. Het was met recht een hele mooie gebeurtenis. Ik was heel blij dat de huwelijkssluiting, ingezegend door fr. Julian, in mijn kamer werd gehouden. De huwelijksceremonie duurde maar 30 tot 40 minuten, maar het geluk dat daaruit voortvloeit zal gerekend in jaren minstens zolang of langer duren. Onze beste wensen en de hoop op hun langdurig geluk zal altijd met hen zijn. Ik ben oprecht heel gelukkig voor Jenny en Marcus, aangezien ik de vriendelijkheid heel goed ken waarmee ze mij omringen. De hoofden van beide families die in deze band verenigd zijn zullen reiken elkaar de hand toesteken onder een mantel van liefde en begrip die anderen zal leren dat iedereen gelijk is in de ogen van God. En dit is nog maar het begin van het ware begrip van gelijkheid voor diegenen die van verschillende culturele achtergronden komen. Je kunt ervan verzekerd zijn dat ik deze band niet zie in termen van een huwelijk van twee verschillende rassen maar dat ik erken dat het een huwelijk is van twee mensen die van elkaar houden. Liefde overwint alles. In het gezamenlijk reciteren van het gebed van Onze Vader werd het paar in de ware liefde van onze God verenigd toen de eerwaarde Father Julian zijn zegening gaf. Je zou genoten hebben als je de gelegenheid zou hebben gehad om van deze echtvereniging getuige te zijn geweest. De gasten gingen na de plechtigheid naar Jenny’s huis voor de receptie. Zij genoten daar van een heerlijke maaltijd.
Hoe gaat het met je zussen en hun families? Dit is het griepseizoen, maar tot nog toe zijn wij gezond. Ik heb de griepprik dit jaar niet gehad, en jij? Onze gevoelens weerspiegelen waarschijnlijk onze mening over de rest van de voorgestelde inentingen en hun veiligheid en noodzakelijkheid. Ondanks dit scepticisme is er de erkenning van de noodzakelijkheid voor verschillende vaccinaties maar dan heb je de verklikker die in ons denken zit en ons aan het “eenmaal gebeten” [d.w.z. eenmaal voorgelogen] herinnert wanneer er weer eens een massaprogramma over wat dan ook door onze regering wordt gedicteerd.
Ik wil jou, Dan, en je twee lieve zussen bedanken voor de Valentijn ballonnen en voor de St. Patrick’s day cadeaus. Enkele maanden later genoten wij nog steeds van de ballonnen en de muziek en het speldje zullen ons nog jarenlang herinneren aan onze hechte vriendschap. Geef Jackie en Mary een omhelzing en een kus van mij. Zij zijn echt geweldig. Je moeder is heel blij met de manier waarop Jackie en Mary naar jou omkijken, Dan.
Dan en Wally enige jaren terug.
Ik denk dat wij met recht de gelukkigste mannen in de wereld zijn om zulke families te hebben. Zoals jij en ik dat nu beseffen is je familie je rijkdom. Wij zijn zowel rijke als gelukkige mensen.
Mijn vriend, alsjeblieft denk er aan om altijd je lieve zussen mee te brengen wanneer je weer op bezoek komt de volgende keer. Ik vind het altijd zo fijn om tijd met hen door te brengen. Ik hoop dat je mij weer snel en vaak komt bezoeken. Denk er aan dat, als je de volgende keer op bezoek komt, wij een lekker etentje voor je klaar hebben. Nodig Jackie en Mary ook uit voor die gelegenheid. Het vasten is over met Pasen, laat het goede leven beginnen! Zoals jij en ik wel weten is het eten van een goede maaltijd plezieriger als je met familie en vrienden bent.
Kijk uit je raam en naar de vogels die naar hun nesten vliegen. Ik weet dat jij net als ik God bedankt voor deze geschenken. De vrijheid van een vogel om naar de uiteinden van de aarde te vliegen zal mij altijd fascineren. Hen te bewonderen en te bekijken zoals ik dat iedere dag doe is genoeg reden voor iemand om in God te geloven. Elke dag dat je leeft leert je meer en meer van de wereld waarin je leeft. Ik was zo dankbaar toen ik in staat was te communiceren en vragen te stellen die betrekking hadden op God dat ik het verleden ver achter mij heb gelaten, en dat ik nu geniet van mijn leven omdat ik nu voel dat iedere dag een geschenk van God is. Elke dag die ik leef dank ik God voor de vrede en de liefde die ik in mijn leven ervaar.
(Wally werkte het laatst aan deze brief op 20 maart 2008 voordat hij voor een noodoperatie naar het ziekenhuis moest)
15 mei 2008
De tijd is bijzonder snel gegaan, sinds ik het voor laatst op 20 maart 2008 aan deze brief heb gewerkt. Het wordt tijd dat ik deze brief naar jou af krijg, Danny, evenals dat het tijd wordt dat ik mijn brief naar mijn Gram Marjie beëindig waarmee ik was begonnen voordat ik naar het ziekenhuis ging.
Dank je voor al de bezorgdheid tijdens mijn ziekenhuisverblijf en het herstel daarna. Zeg tegen Mary dat ik haar bedank voor het brengen van jou om mij te bezoeken. Ik waardeer echt haar oprechte inzet. Bedank je zus Jackie ook voor haar genegenheid. Ik hoop dat zij beiden beseffen dat zij behalve jij Dan, mijn favoriete Treacy familieleden zijn. Alsjeblieft Dan, zorg goed voor jezelf zodat je gezond zult blijven en in staat bent om mijn gedachten naar mijn ouders over te brengen, wanneer ikzelf onbekwaam word om te communiceren. Je zult dan mijn stem worden. De gedachten over mijn leven zullen mij aan de Treacy familie herinneren wanneer ik niet langer kan communiceren. Deze gelukkige gedachten zullen mij ondersteunen. Golven van emoties zullen mijn geest voeden wanneer ik niet langer met de rest van de wereld kan communiceren. Hoewel ik niet stil zal zijn zolang als ik jou aan mijn zijde heb, mijn vriend.
Jaren van reizen langs de kronkelige wegen van het leven brengt je soms op een punt dat er een beslissing gemaakt moet worden van linksaf dan wel rechtsaf te gaan. Op zulke kruisingen zou ik daarvan altijd de minst bereisde weg kiezen. Deze beslissing zou door velen worden gezien als onbelangrijk, maar ik besefte voor mijzelf dat ik deze reis volledig op mijzelf zou maken. Hoewel ik me daarvan in het begin van mijn reis niet bewust was, zullen de aftakkingen van de grote weg op den duur convergeren en daarbij uiteindelijk tot hetzelfde doel leiden waarnaar ik oorspronkelijk streefde toen ik de keuze maakte om ofwel naar links ofwel naar rechts te gaan. Maar toch, wanneer wij met keuzes worden geconfronteerd is het soms moeilijk om een beslissing te maken. Ons hoofd loopt om bij het overwegen of onze beslissingen goed of slecht zijn. Wij denken dat wat wij beslissen belangrijk is, maar in het grote geheel, als het erop aan komt, is die keuze alleen maar belangrijk voor onszelf. Deze realisatie herinnert mij aan onze onbeduidendheid in de grote wereld omdat wij altijd denken dat alles om ons hoort te draaien. In het grote geheel zijn wij slechts zandkorreltjes. Ik denk oprecht dat de werkelijkheid een toneelstuk is die wij aanschouwen als toeschouwer en niet als regisseur.
Je wilt dat morgen beter is dan vandaag. Je wilt gisteren alleen maar herhalen indien gisteren beter was dan vandaag. Jij, Dan, en ik, beiden denken we dat het herhalen van het verleden niet zo opwindend is wanneer je het voor de tweede, derde, vierde, of vijfde keer herhaalt tenzij de herhaling een beetje genoegen met zich mee brengt. Ieder van ons probeert om van onze vroegere ervaringen te leren om de vragen van het heden te beantwoorden. Alleen wij begrijpen onze gedachten, onze wensen en onze dromen. Alleen wij kunnen wat wij denken uitdrukken. Onze dromen herhalen slechts de realiteit zoals wij die ieder voor zich ervaren. Wat ik hierbij aangeef is dat jij, Dan, en ik verwachten dat andere mensen tot precies dezelfde conclusies komen over de wereld waarin wij leven, wanneer zij dezelfde of gelijkwaardige prikkels krijgen, maar wij weten nu dat dit niet zo is. Jij zult de wereld niet zo ervaren zoals ik, maar jij ervaart de wereld in felle kleuren of gradaties van grijs terwijl je denkt dat de rest van de wereld het op dezelfde manier ervaart.
Wij hebben een nieuw staflid die bij mijn verzorging betrokken is. Betty Williams is haar naam. Betty is een gepensioneerde politieagente van de staat New York en zij werkte met de vader van Marcus voor de staat. Wij zijn erg blij dat zij ons met mijn zorg helpt. Betty vertelt ons de gekste verhalen en zij leest mij iedere dag voor uit de Bijbel. Zij is hier iedere dag om 7:30 ‘s ochtends. Op maandag, dinsdag en woensdag werkt ze tot 5:00 ‘s middags. Op donderdag en vrijdag gaat ze om 12 uur ‘s middags weg omdat zij in de staf zit van een groepstehuis, geleid door Living Resources, de organisatie waar ook Jenny en Marcus voor werken. Wij denken aan Betty als aan een goedaardige tante. Ik vind Betty heel aardig en ik kijk elke dag uit naar haar komst.
Spoedig, ik hoop deze week, neemt papa me mee naar Dunkin Donuts voor koffie. Dit uitje zou gemakkelijk het keerpunt in mijn herstelperiode kunnen zijn. Beseffend dat je dingen wilt doen en je dan realiseren dat elk ding op je lijst van dingen om te doen is volbracht, leidt tot het inzicht dat gedachte enkel een voorloper tot bewuste actie is. Elke bewuste actie waarin ik betrokken raak duidt op het feit dat ik besef in welke omvang ik nu in staat ben om zelfstandig dingen te doen. De enige concessie die ik nu nodig heb en die me veroorlooft om zoiets alledaags te doen zoals een autoritje maken, is de wens van mijn gewillige en bedachtzame familie. Jij realiseert je dat ook Dan, wanneer je mij wilt komen bezoeken. Je bent afhankelijk van je lieve zussen om van je gerealiseerde behoefte een realiteit te maken.
Omdat wij afhankelijk zijn van anderen voor het realiseren van onze ideeën moeten wij bereid zijn hun onze gedachten te vertellen. Ik ben net begonnen om mijn vader te laten weten wanneer ik te moe ben om op de computer te werken. Het voelt erg goed aan dat papa zo duidelijk aanvoelt wat ik denk wanneer ik hem laat weten mij in mijn bed te helpen zodat ik kan rusten. Dit simpele verzoek is zo onbeduidend voor de meeste mensen dat zij er geen twee keer over na hoeven te denken, maar is voor mij van bijzonder groot belang. Jaren geleden zou ik heel erg van streek zijn geweest wanneer ik mijn wensen niet aan een persoon had kunnen duidelijk maken. Tegenwoordig wanneer ik iemand wil laten weten wat ik denk of wat ik nodig heb, kan ik mijn gedachten via het geschreven woord overbrengen zonder me daar al te onaangenaam bij te voelen. De kracht om met een ander persoon te communiceren is verbazingwekkend als je er goed over nadenkt.
Ik besef dat praten veel gemakkelijker is dan FC, maar wanneer je niet kunt praten, is het opschrijven van je gedachten het beste alternatief. Ik houd ervan om te communiceren, niet door naar letters te wijzen maar d.m.v. van MT (Mental Telepathy). Ik begrijp ook dat dit alleen mogelijk is als twee geesten via deze weg willen en kunnen communiceren. Ik ben het totaal met je eens Dan, dat dit misschien ons tijdstip is om mensen te laten weten dat echte gedachten uit onze geest stralen net zoals radiogolven uit radiozenders. Radiogolven vereisen een ontvanger om die energie om te zetten in wat wij kennen als geluid. Ik ontvang jouw stralingsenergie en maak daar woorden van in mijn hoofd. Dit is jouw idee waaraan je dacht toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten op de FC conferentie in Syracuse, NY, in 1995 of 1996. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik jou heel graag wilde ontmoeten toen ik jouw mentale telepathische energie ontving. Het was het sterkste signaal daar.
Vrijdagmiddag 23 mei ‘08 heb ik een mooie rit gemaakt. Ik genoot echt van dit uitstapje. Wij zijn naar Dunkin Donuts in Malta NY, geweest, ongeveer een ½ uur van ons huis vandaan op de manier zoals papa rijdt. Wij gingen alleen maar naar Dunkin Donuts en toen weer naar huis. Het was precies lang genoeg voor mijn eerste uitje sinds 5 of 6 maanden. Ik was vermoeid toen wij terug thuis waren, maar ik genoot van de rit. Ik word heel snel moe sinds mijn laatste verblijf in het ziekenhuis. Hopelijk krijg ik genoeg kracht terug om deze herfst de vermoeienissen van een reis naar Maine aan te kunnen. Het beste reis ik nu met de motorhome omdat ik dan op bed kan liggen wat de spanningen in mijn nek verlicht.
Je vriend,
Wally, jr.
PS.
Bedank Mary van me voor het brengen van jou op zondag 22 juni ‘08. Ik kijk echt uit naar de picknick dit jaar.
Opmerkingen:
Dan overleed op 31 mei 2014 toen hij in een stuk vlees stikte. Wally ‘schreef’ daarop een ontroerende brief aan zijn nabestaanden. Aan een opmerkelijke vriendschap was onverwacht een einde gekomen.
Jenny Wojtowicz heeft haar eigen website met haar kunstartikelen en sieraden: Jennys Dresser Drawer.
Marcus Kwame Anderson maakt schilderijen, tekeningen, komische strips, muziek en gedichten: Marcus Kwame Anderson’s Art
Warwick, NY, 15 september 2009
Vertaling: Gerda Wijers-Sullivan
Noot van vertaler: de vertaling uit het (Amerikaans) Engels is zoveel mogelijk letterlijk gehouden. Hoewel bepaalde zinsconstructies in het Engels zo gecompliceerd zijn dat er in het Nederlands vereenvoudigingen zijn toegepast om het geheel leesbaar to houden.
Vertaling: 15 september 2009
Redactie: 18 februari 2010